Ujawnić tajemnice

Autor: Grzegorz Füllborn

Tytuł: Tajemnice Wenecji

Wydawnictwo: Damidos

Seria: Tajemnice Wenecji

Tom: 2

Liczba stron: 474
Oprawa: miękka
Data wydania: 2013

ISBN: 978-83-7554-020-4

Edyta Amalfi, nieślubna córka i spadkobierczyni fortuny hrabiego Mirafiore, traci swojego ukochanego Rodriga. Dziewczyna musi opuścić Wenecję, ale odważnie podejmuje walkę przeciwko najwyższej władzy – okrutnym inkwizytorom. Wyławiacz trupów i jego ułomna córka pomagają jej walczyć o sprawiedliwość, jednak potężni członkowie tajnego trybunału wydają kolejne wyroki… Senator Brabantino knuje intrygę za intrygą, pragnąc niepodzielnie panować w Pałacu Dożów. W realizacji morderczych planów wspiera go jego przyjaciel Jingo Foscari, oszust i nikczemnik. Kim jest tajemnicze widmo ukazujące się na Moście Westchnień? Czy Królowa Nocy zdoła ocalić mnichów z Bractwa Św. Czaszy? Czy Edycie Amalfi uda się pomścić śmierć ukochanego i odzyskać spadek? Sensacyjny wątek, przeplatający się z miłosnym, wartka akcja i interesująco przedstawione główne postaci powieści, na tle barwnego obrazu życia średniowiecznej Wenecji – to tylko niektóre zalety tej porywającej opowieści.

Jako że trwają Igrzyska Olimpijskie, to mniej czasu spędzam w towarzystwie literek, a większość z telewizornią. Oglądam. Zmagam się. Kibicuję. Dopinguję. Przeżywam. Ale czytam, tylko w mniejszych ilościach. Postanowiłam rozwikłać Tajemnice Wenecji Grzegorza Füllborna w drugim tomie powieści. O pierwszym pisałam TUTAJ i miałam mieszane uczucia.

Te uczucia towarzyszyły mi dalej w trakcie czytania. Akcja jest bardzo wartka, przygód tu co niemiara, trup ściele się gęsto, intryga goni intrygę. Sensacyjnych wątków jest kilkanaście i trzeba naprawdę się pilnować, kto jest kim, co i jak, i gdzie, aby nadążać za narratorem i wydarzeniami. Normalnie nie ma chwili oddechu! A do tego dochodzi jeszcze wątek arabskich piratów! Narrator zagmatwał akcję totalnie!

Przynajmniej bohaterowie są jednoznaczni charakterologicznie (czarne lub białe), choć bez pogłębionej charakterystyki, więc pod tym względem nie ma problemu w trakcie lektury. od razu czytelnik opowiada się po stronie dobra i prawości. Mnie szczególnie zainteresował wątek niepełnosprawnej umysłowo Nelli, córki wyławiacza trupów – Jacobo. To, jak była postrzegana, jak radziła sobie na co dzień, co czuła i czym się kierowała w różnych sytuacjach. I tak naprawdę, na ile była niepełnosprawna umysłowo, bowiem czasem podejmowała bardzo przemyślane decyzje, ale to chyba raczej zasługa instynktu.

Czasami miałam wrażenie, że narrator nie nadąża z opowiadaniem wydarzeń, bo tak dużo się działo – w tym samym czasie w kilku miejscach równocześnie i trzeba było się cofać w czasie akcji. Wyłapałam kilka wpadek. Jeden rozdział na pewno jest umieszczony w złym miejscu, o czym świadczy zła kolejność wydarzeń. Już w pierwszym tomie domyślałam się, kto jest Królową Nocy, ale me podejrzenia prysły, gdy okazało się, że w tym samym pomieszczeniu są te 2 kobiety. A potem się okazało, iż moje podejrzenia były słuszne. Miałam wrażenie, że autor nieco pogubił się w ilości wydarzeń i ich czasie. Chyba przerósł go pomysł, ale i redaktor nie wyłapał nieścisłości, a szkoda, bo powieść by tylko zyskała na wartości.

Barwny opis życia średniowiecznej Wenecji to według mnie przesada, bo nawet opisy zabaw na Placu św. Marka są skąpe, a i tym bardziej, że na średniowiecze dalej mi to wcale nie wyglądało. Mimo wszystko książka ma wiele intrygujących wątków, wiele niewiadomych do odkrycia, a czyta się ją szybko dzięki krótkim rozdziałom i akapitom oraz dobrej dla oka czcionce. Czytelnik dowie się, do czego doprowadziła przed wiekami żądza pieniądza i władzy. A zło w końcu zostaje pokonane…

Książka przeczytana w ramach wyzwań: