Z piekła rodem

Autor: Dan Brown

Tytuł: Inferno

Tłumaczenie: Robert J. Szmidt

Wydawnictwo: Sonia Draga

Liczba stron: 592
Oprawa: twarda
Data wydania: 2013

ISBN: 978-83-7508-712-3

Architektura i sztuka jeszcze nigdy nie kryły w sobie tak przerażających zagadek. Robert Langdon musi je rozwiązać, zanim na Ziemi rozpęta się piekło… Robert Langdon, światowej sławy specjalista w dziedzinie symboli, budzi się w zupełnie obcym miejscu w szpitalnym łóżku. Nie pamięta, jak i dlaczego znalazł się w szpitalu, ani skąd się wziął tajemniczy przedmiot, który znajduje w swojej marynarce. Nie ma jednak czasu na rozmyślania. Ledwie odzyskuje przytomność, już ktoś usiłuje go zabić. Bohater w pośpiechu opuszcza szpital w towarzystwie młodej lekarki. Ścigany przez wrogów przemierza uliczki Florencji, próbując rozwikłać tajemniczą zagadkę. Podąża śladem wskazówek zawartych w słynnym poemacie Dantego... Czy wiedza o tajemnych sekretach, które skrywa historyczna fasada miasta wystarczy, by Langdon umknął przed nieznanymi oprawcami? Czy zdoła uratować świat przed śmiertelnym zagrożeniem?

Musiałam trochę poczekać, aż w me ręce wpadnie najnowsza powieść Dana Browna, czyli Inferno. Ale warto było uzbroić się w cierpliwość i dać się porwać literkom w sekretną podróż wraz z bohaterami, dać się zakodować i rozkodować, łamać sobie głowę nad zagadkami i czuć na plecach oddech…, a przy tym zgłębiać kunszt mistrzów malarstwa i architektury z renesansu oraz analizować jedno z epokowych dziel literatury włoskiej.

Inferno to kolejna książka Dana Browna, którą pochłonęłam! Mocny początek z niewiadomymi od razu wciąga czytelnika w wir czytania. Dochodzą kolejne niewiadome, tajemnice się mnożą i ciągle wiemy mniej niż więcej. Nie wiadomo, kto jest kim i po czyjej stronie, bowiem prawda jest skrzętnie ukrywana, a pozory mylą. Nie wiadomo, co jest prawdą, a co iluzją. Mało tego dwulicowość bohaterów wprowadza czytelnika w błąd przy próbie rozwiązania zagadki. Autor mami nas, bawi się w kotka i myszkę. Tu niczego nie można być pewnym.

Zaskakujące zwroty akcji, szybkie tempo (akcja rozgrywa się właściwie w ciągu 1 dnia, wcześniejsze wydarzenia poznajemy z retrospekcji), wiele niewiadomych, coraz to nowe zagadki do rozwiązania, bohaterowie z krwi i kości to wszystko sprawia, że chcemy się dowiedzieć, co jest tym śmiertelnym zagrożeniem stworzonym przez Bertranda Zobrista. Ten naukowiec zwrócił uwagę na problem przeludnienia Ziemi i ma plan, jak go rozwiązać. Pomaga mu w tym kilku gorących zwolenników, ale ostateczny kształt dziełu nadaje on sam. To ten naukowiec tworzy ideę transhumanizmu – człowiek ma moralny obowiązek uczestnictwa we własnym procesie ewolucyjnym, przez co rozumie się używanie technologii do udoskonalenia gatunku i wykreowania lepszego człowieka: zdrowszego, silniejszego i skuteczniej wykorzystującego pojemność mózgu[1].  Zobrist po prostu kochał ludzkość i poczynił drastyczne kroki, żeby uratować ją przed unicestwieniem. Czego się nie robi… z miłości!

Elizabeth Sinskey, dyrektor Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) może się tylko domyślać, co to za zagrożenie. Nauka rozwija się w takim tempie, że nikt już nie wie, co jest możliwe i dopuszczalne[2]. Takiej opcji "wynalazku" Zobrista nie przewidziała. Prawda ją zaskakuje. Tak samo jak Zarządcę z Konsorcjum znajdującego się na jachcie. I czytelnika.

Robert Langdon, specjalista od kodów, wraz z Sienną Brooks, lekarką, przemierzają ulice Florencji właściwie sami do końca nie wiedząc dlaczego. Ktoś do nich strzela, ktoś ich szuka, ktoś życzy im śmierci. Co ich ratuje z wielu opresji? Nieprzeciętna inteligencja Sienny i jej talent aktorski, ze strony Roberta znajomość Florencji i tajnych przejść w zabytkach tego miasta oraz wiedza o symbolach i kodach w sztuce, a poza tym spryt i łut szczęścia.

Czytelnik łapie oddech tylko w momentach opisu zabytków (szkoda, że nie ma zdjęć, aż się o nie prosi!) lub wywodów na temat Dantego i jego dzieła "Boskiej komedii". Dla niektórych te opisy mogą być nurzące, bo są bardzo szczegółowe, lecz dla miłośników zabytków i literatury dodają smaczku i dostarczają wiedzy. I tylko wtedy buzująca nam we krwi adrenalina może obniżyć swój poziom.

Miejsce, w którym dochodzi do finalnych wydarzeń, znam z autopsji. Byłam tam, widziałam to, czułam tę niezwykłą atmosferę… I powiem szczerze, że zupełnie inaczej się wtedy czyta książkę pełną szyfrów i niejasności, przynajmniej dwa razy intensywniej. Człowiek odnosi wrażenie, że nie tylko jest świadkiem wydarzeń patrzącym z boku, ale jest dodatkowym bohaterem powieści i ratuje świat z Robertem Langdonem, Sienną Brooks, Elizabeth Sinskey, zaś słowo "piekło" nabiera nowego znaczenia.

A co ciekawe – autor robi pokłon ku nowym technologiom! W usta Roberta Langdona: Muszę przestać wywyższać oprawne w skórę opasłe tomiszcza, pomyślał. Elektroniczne książki mają także wiele zalet[3].

Jedna rzecz mnie denerwowała – wypowiedzi po włosku nie zawsze były przetłumaczone, a z kontekstu nie zawsze można było wszystko dokładnie wywnioskować. To jedyna rzecz, którą zarzucam wydawcy! Bo ból ręki w trakcie czytania jest zrozumiały – twarda okładka i prawie 600 stron musi trochę ważyć. Powiedzmy, że Dan Brown dba również o bicepsy czytelnika. Dla miłośników Inferno dziś podpiszę się tak: MK2076

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

---

[1] D. Brown, Inferno, Warszawa 2013, s. 581.

[2] Ibidem, s. 580.

[3] Ibidem, s. 294.