Wieś mi pięknieje!

Co niektórzy z Was wiedzą, że mieszkam w "nietypowej" wsi (niektórzy nazywają ją miasteczkiem). Dość wiekowej wsi z niezwykłym zabytkiem – zamkiem krzyżackim z XIV wieku. Taki ewenement, bowiem zamki krzyżackie są w miastach. Lecz ma wieś rodzinna przez kilkaset lat była miastem, tylko że pół roku po zakończeniu II wojny światowej straciła prawa miejskie. Oprócz zamku jest jeszcze kilka pomniejszych zabytków.

A zamek od ponad 10 lat jest w rękach prywatnych. Remont ruszył, potem ustał i teraz zamek trochę niszczeje, a szkoda…, bo to kawał mego dzieciństwa (choinki wtedy były małe) i kawał historii ziem pruskiego plemienia Bartów (posąg Baby zabrał kustosz olsztyńskiego zamku tuż po wojnie i do dziś dnia stoi na tamtejszym dziedzińcu).

Kościół gotycki z XIV-wieku jest w remoncie.

Ostatnimi czasy wieś mi pięknieje! Zaczęło się od budynku, który straszył w centrum wsi. A teraz jest najpiękniejszy! Widać go z daleka, bo stoi na pagórku. Wokół niego pięknie zadbana zieleń i napis nazwy wsi z odliczaniem jej lat wykonany z krzewinek (choć w tym roku nie wiem czemu nie zmieniono ostatniej cyferki, licznik nie przeskoczył).

Choć rośnie mu konkurencja… Kilka budynków wyładniało - mój blok 2 lata temu, teraz kolej na sąsiada:

Pomnik z centrum parku został przeniesiony za skrzyżowanie (a po tym kamieniu jako dzieciak skakałam!).

A w jego pierwotnym miejscu 3 lata temu pojawiła się panienka z dzbankiem wody, czyli fontanna.

Park został doprowadzony do porządku – alejki wyłożono polbrukiem, zrobiono ławki, latarnie i mostek przez rzeczkę na plac za Domem Kultury.

 

To na tym placu odbywają się różne lokalne imprezy kulturalne i to tam ostatnio pobudowano amfiteatr z prawdziwego zdarzenia. 

A tak wygląda kwiatowy herb mej wsi na trawniku przy głównym przystanku, choć trochę mu się... przerzedziło:

Wsi spokojna, wsi wesoła…