Morderstwa z premedytacją

Autor: Tess Gerritsen

Tytuł: Ostatni, który umrze

Tłumaczenie: Jerzy Żebrowski

Wydawnictwo: Albatros

Seria: Rizzoli i Isles

Tom: 10

Liczba stron: 432
Oprawa: miękka
Data wydania: 2014

ISBN: 978-83-7554-310-0

Po raz drugi w ciągu swego krótkiego życia Teddy Clock ocalał w masakrze. Dwa lata wcześniej cudem uciekł, gdy zamordowano całą jego rodzinę. Teraz, w wieku czternastu lat, koszmarna przeszłość powraca echem i Teddy jako jedyny unika śmierci, kiedy ginie jego rodzina zastępcza. Zostawszy ponownie sierotą zszokowany nastolatek nie ma dokąd pójść, dopóki Wydział Policji w Bostonie nie przydziela tej sprawy detektyw Jane Rizzoli. Zdecydowana chronić chłopca, Jane odkrywa, że przypadkowe rzekomo wydarzenie stanowi w istocie przerażające ogniwo bezwzględnej misji okrutnego zabójcy. Wysyła Teddy'ego do ekskluzywnej szkoły Evensong, w której młode ofiary zbrodni uczą się sekretów i umiejętności przetrwania w niebezpiecznym świecie. Ale Jane obawia się, że nawet za zamkniętymi bramami i w otoczeniu wielu hektarów lasów stanu Maine, dzieci są pod obserwacją nie tylko swoich tajemniczych dobroczyńców. Kiedy na gałęzi drzewa ktoś zawiesza dziwne, spryskane krwią lalki, Jane wie, że instynkt jej nie zawodzi. A gdy spotyka Willa Yablonskiego i Claire Ward, uczniów, których tragiczna przeszłość szokująco przypomina losy Teddy'ego, staje się przerażająco jasne, że krążący w okolicy drapieżca czyha na więcej niż jedną ofiarę. Połączywszy siły ze swą zaufaną partnerką, lekarzem sądowym Maurą Isles, Jane postanawia zrobić wszystko, by sierot nie spotkała krzywda. Ale z powodu tajemnic z przeszłości los dzieci będzie przesądzony, o ile Jane i Maurze nie uda się w końcu zniweczyć planu obsesyjnego zabójcy.

Emocjonująca sobota? Więcej adrenaliny we krwi? Tylko z książką Tess Gerritsen, mistrzynią w swoim gatunku, jak twierdzi Harlan Coben. I ja się zgadzam z jego opinią. Dla mnie Tess jest lepsza od niego i Robina Cooka. A ta trójka autorów należy do moich ulubieńców. W zeszłą sobotę zaczytałam się w powieści Ostatni, który umrze. Wprawdzie jest to dziesiąty tom serii Rizolli i Isles, jednak książkę można czytać oddzielnie. Autorka postarała się o to, by wydarzenia wywołane w toku akcji z poprzednich tomu, zostały przedstawione w ogólnym zarysie i czytelnik mógł się zorientować w sytuacji.

Patolog sadowy Maura Isles i policjantka Jane Rizzoli były skłócone, ich przyjaźń wisi na włosku. Obie wiedzą, że siebie potrzebują, że ich przyjaźń jest im potrzebna w codziennym życiu, jednak trudno im się przemóc i zaufać ponownie. Szczere rozmowy, wyznanie uczuć i wątpliwości może im w tym pomóc. Ale najbardziej zbliży je do siebie praca. Tym razem zajmują się dziećmi, bardzo szczególnymi dziećmi, które, jak się okazało w toku śledztwa, dwukrotnie przeżyły zamachy na ich rodziny. Dwa lata wcześniej w tym samym tygodniu zabito całe rodziny, a teraz w odstępie kilku tygodni giną ich  prawni opiekunowie. Ale dzieciaki ocalały, więc ich sprawy po prostu muszą być ze sobą powiązane. A są to:

Claire Ward – ostrzelanie auta w Londynie, rodzice zginęli od strzałów w głowę, staranowaniu auta przyjaciół rodziny i zabicie ich,

Will Yablonski – prywatny samolot rodziców wysadzony w powietrze w Marylandzie tuż po starcie, dom wujostwa wyleciał w powietrze w New Hampshire,

Teddy Clock – rodzina zamordowana na pokładzie jachtu koło wyspy Saint Thomas, cała rodzina zastępcza Ackermanów zastrzelona nocą w domu.

Te powtórne ataki są zastanawiające, jakby ktoś za wszelką cenę chciał ich zabić, a oni cudem wciąż żyją. W dodatku za drugim razem Claire i Willa ratuje tajemnicza kobieta anioł. Potem szybko znika. Wydaje się, że nie istniała… Ta trójka trafiła różnymi drogami do prywatnej szkoły Evensong, szkoły Klubu Mefista, która zapewnia dzieciom wszystko. Ta szkoła istnieje po to, by dzieci mogły odnaleźć swoje miejsce w świecie. W świecie, który nie był dla nich łaskawy[1]. To było miejsce, gdzie leczono rany, a okaleczeni przebywali wśród tych, którzy och rozumieli[2]. Szkoła jest znakomicie chroniona, oddalona od siedzib ludzkich i bez zasięgu komórek, na szczęście intrenet działa.

Tylko inne ofiary mogły zrozumieć cierpienie, dlatego i grono nauczycielskie jest specyficzne, każdy stracił kogoś bliskiego w dramatycznych okolicznościach. Każdy boryka się z traumą, z cierpieniem, z różnymi fobiami. Prawdę o morderstwach swych rodziców te dzieci mają wyrytą w pamięci, zaś nauczyciele mówią: Pomagamy odzyskać równowagę dzieciom, które przeżyły tragedię z powodu przemocy. Dajemy im oparcie, poczucie bezpieczeństwa i doskonałe wykształcenie. Przygotowujemy je do studiów albo realizacji innych celów, jakie sobie wytyczą[3]. Po prostu uczą dzieci jak przetrwać,  np. zapoznają z trującymi roślinami. A i uczniowie są ambitni i bystrzy. Część z nich działa w Klubie Szakali jako młodzi detektywi. Oni też mają coś do powiedzenia w tej sprawie.

Na urlop do szkoły przyjechała doktor Maura Isles, by spędzić czas z nastolatkiem, który kilka miesięcy wcześniej uratował jej życie. Z kolei detektyw Rizzoli prowadzi śledztwo w sprawie wymordowania rodziny Ackermanów. Pomaga jej Frost. Ta trójka ma nie lada orzech do zgryzienia, bo na terenie szkoły zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Laleczki woo doo, samobójstwo jednej nauczycielki itd. Żeby dociec prawdy, trzeba się cofnąć w czasie i nie zważać na to, że szef zamiótł sprawę pod dywan. Za cichym przyzwoleniem swego przełożonego Rizzoli drąży temat, zadaje pytania, węszy i szpera, szuka powiązań, kopie tam, gdzie innym się nie chce. Jest po prostu dobra w swoim fachu. Nie tylko analizuje fakty, lecz też słucha swej intuicji, która jej podpowiada, że coś jest nie w porządku. Agentka FBI skomplementowała Rizzoli, nazywając ją suką! Tak nazywają kobiety naszego pokroju. Ponieważ nie uznajemy kompromisów, nie stosujemy półśrodków. Wkopujemy piłkę wprost do bramki. (…) Suki mają swój honor[4]. Ale mają też problemy rodzinne, bo nie samą pracą człowiek żyje. Autorka nie oszczędza głównej bohaterki, kobieta ma sporo problemów na głowie, i zawodowych, i prywatnych, ale jest silna. Opoką jest dla niej mąż. Wątek rodzinny pozwala inaczej spojrzeć na problem miłości w związku, rodziny i jej szczęścia.

Powieść zaczyna się dość drastycznie i trzyma w napięciu do samego końca. Zaskakującego końca! Dosłownie! W trakcie czytania czytelnik próbuje odgadnąć, kto stoi za sprawą morderstw, ale za każdym razem autorka wywodzi go w pole. Tropy prowadzą do różnych miejsc, do różnych osób. Zagadka goni zagadkę. Niewiadoma niewiadomą. Gdy już się wydaje, że akcja została rozwiązana i można odetchnąć, znów następuje gwałtowny zwrot akcji, a tych w książce nie brakuje. Do samego końca adrenalina krąży we krwi, a serducho bije szybciej z emocji. Autorka za sprawą wszechwiedzącego narratora przedstawia bohaterów, buduje napięcie, a tym samym miesza w głowie czytelnikowi i trzyma go w niepewności. A i tytuł intryguje, bo człek się zastanawia, kto będzie tym ostatnim…

Akcja toczy się szybko, w ciągu kilku dni, w różnych miejscach. Jest ona spójna i przemyślana. Fabuła wciąga od pierwszej strony. Doskonała intryga sprawia, że nie sposób oderwać się choć na chwilę. Nie ma tu zbędnych szczegółów, dialogi są zrównoważone z opisami, zaś wątek rodziców Rizzoli też ma swoją rolę do spełnienia, by podkreślić, jak ważna jest rodzina i więzy z bliskimi w życiu każdego człowieka. Rzeczowy i konkretny, a zarazem prosty w przekazie styl autorki wynika z jej zawodu, co też nadaje autentyczności wydarzeniom, zwłaszcza opisy autopsji czy miejsc zbrodni. Tess zna się na swojej robocie.

Książkę polecam dla ludzi o mocnych nerwach i lubiących gdybać nad zagadkami i tajemniczymi morderstwami.

                              

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

CZYTAMY KRYMINAŁY

WYZWANIE BIBLIOTECZNE

CZYTAMY OPASŁE TOMISKA

---

[1] T. Gerritsen, Ostatni, który umrze, Warszawa 2014, s. 163.

[2] Ibidem, s. 227.

[3] Ibidem, s. 105.

[4] Ibidem, s. 375.