Kamień przygniatający serce

Autor: Marta Fox

Tytuł: Kobieta zaklęta w kamień

Wydawnictwo: Literackie

Liczba stron: 304
Oprawa: miękka
Data wydania: 2009

ISBN: 978-83-08-04383-7

Książka Kobieta zaklęta w kamień Marty Fox przeczytana została na listopadowe spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki, które odbędzie się w przyszłym tygodniu w mej bibliotece gminnej

Główną bohaterką powieści jest pisarka Emilia. To szczęśliwa kobieta, zakochana w Tomaszu, matka dwóch córek z pierwszego małżeństwa i syna Alana, owocu romansu z Filipem. Córki robią karierę, syn wyjechał na stałe do Francji, do ojca. Emilia czasami popada w stany, które nazywa „mistyką na własny użytek”. Pewnego dnia odkrywa czerwone plamy na skórze. Wkrótce dowiaduje się, że jest poważnie chora na scelodermię. W szpitalu ma dużo czasu na myślenie. To przemyślenia skłaniają ją do tego, by pojechać do Francji i naprawić swój błąd, odbudować relacje. Emilia nauczyła się też mówić o swoich potrzebach i oczekiwaniach. Zrozumiała, że są…

Sprawy, które trzeba zostawić własnemu biegowi, nie komentować ich, nie naprawiać, pozwolić, by same się toczyły. (s. 265)

Jej przyjaciółka z teatru, starsza aktorka Bogumiła, dawała jej wiele różnych rad, choćby taką, by wzięła sobie kochanka lub:

Nie trać czasu na uczynki, które nie są tego warte. (s. 115)

Bohaterka koresponduje również z inną przyjaciółka, Olgą, a czytelnik ma okazję zapoznać się z treścią listów. Emilia prowadzi blog „Z szuflady Emilii”, w którym opisuje kobiety te mniej i te bardziej znane – Gertrudę Stein, Emily Dickinsoną, Marię Skłodowską-Curie. Szczególnie wpis o naszej rodaczce mnie poruszył. Jej życie zawodowe i osobiste to wzloty i upadki, skandale, a przecież:

Piedestał zobowiązuje do bezcielesności. Zarówno kamień, jak i brąz mają serce z kamienia i nie mają drzwi, madame Curie. (s. 297)

Po tej książce spodziewałam się zupełnie czegoś innego – walki kobiety ze straszną chorobą zamieniającą jej ciało w kamień. A otrzymałam opowieść o życiu bohaterki, roztrząsaniu każdego etapu jej życia. W powieści dominują wspomnienia i opowieści o przeszłości. Bieżąca akcja jak dla mnie potraktowana zbyt pobieżnie – dopiero pod koniec książki jest więcej aktualnych wydarzeń. Wątek Moniki ledwo zarysowany, a szkoda. To on mnie najbardziej poruszył.

Niekiedy brakowało mi płynności pomiędzy przechodzeniem od współczesności do przeszłości. Czasami gubiłam się w czasie akcji i mężczyznach bohaterki (Roman, Jacek, Tadeusz). Akcji zdecydowanie brak dynamizmu, ona się snuje. Dużo też metafor, rozważań psychologiczno-filozoficznych, takiej wewnętrznej rozmowy bohaterki samej ze sobą i to głównie w myślach. Zresztą sam tytuł jest metaforyczny i można go różnie interpretować.

Kobieta zaklęta w kamień to opowieść o poszukiwaniu własnego szczęścia w każdym momencie swego życia i mimo wszystko, to rozliczanie się z przeszłością i walka o przyszłość.

A na koniec cytat, jakże oddający mentalność Polaków, lecz jednocześnie dający dobrą radę:

Ludzie nie lubią słuchać o szczęśliwym życiu, wolą tragedie, a ja [Bogumiła] żyłam bardzo szczęśliwie, mimo dramatów. Bo najważniejsze, jak z tymi dramatami człowiek sobie radzi. Rzecz w tym, by ich nie rozpamiętywać, tylko je oswajać. (s. 182)

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Okładkowe love, Motyw zdrady w literaturze