Czupurne jajo

Jajo kupne, dość czupurne,

Wojownicze, nieco chmurne.

Swojskie jaje spokojniutkie,

Wyciszone i milutkie.

Jajo kupne szuka zwady

Nie obchodzą go układy.

Swojskie jaje spokój ceni,

Tego faktu nic nie zmieni.

Jajo z jajem się spotkali,

Gdy się w garnku gotowali.

Jajo jaje stuknąć chciało,

A że wokół bulgotało,

No to mu się nie udało,

Mimo że wciąż próbowało.

Jajo jaje nie daruje!

I na nowo wciąż próbuje…

To na stole, to w koszyku,

Prób już było wręcz bez liku!

Jajo groźną ma naturę,

Rusza na kolejną turę!

Ciągle wszczyna nowe kłótnie,

Stuknąć jaje chce okrutnie!

Stłuc skorupkę przeciwnika,

Niech w Wielkanoc tu nie fika!

Ale jaje jest spokojne,

Nie chce z jajo iść na wojnę.

Tak turlają się dzień cały.

W końcu dzieci je dorwały,

W małe rączki jaja wzięły

I czubkami je stuknęły.

Jajo pękło, że aż strach!

Jeszcze słychać jego: "Ach…!".

Za to jaje się raduje,

Smak zwycięstwa w żółtku czuje.

Kończy jaje się udręka:

Ten wymięka, który pęka!