Do RZS

RZS – chorobo wredna,

Jam przez Ciebie bardzo biedna! 

 Takaś piękna ma ozdoba,

Lecz mi się to nie podoba!

Ile razy do szpitala

Mnie wysłałaś? Ot, mądrala!

Ciągle tylko krwi pobranie,

No i stawów prześwietlanie.

Te kroplówki… Te badania…

Te tabletki do łykania…

Na stawy różnie wpływają,

Lecz żołądek rozwalają!

Rano sztywność mnie powala

I wstać z łóżka nie pozwala.

Tutaj przykurcz, tam paraliż…

Nie odpuścisz mi azaliż?

Tutaj strzyka, tam coś boli…

Mam już dosyć Twej niewoli!

Czemu sobie nie odpuścisz?

Czemu ze swych mąk nie puścisz?

Czemu dzień w dzień mnie zamęczasz?

I pogodą się wyręczasz?

Ludzie mnie za zdrową mają,

prawdy o mnie wręcz nie znają.

Pusto przy mnie się zrobiło

I znajomych mi ubyło…

Czemu w dołku siedzę sobie

I depresję mam na głowie?

Czemu sapię? Czemu stękam?

Czemu się o przyszłość lękam?

Czemu płaczę po kryjomu?

Idź precz w końcu z mego domu!

Mój organizm ma Cię dosyć.

Idźże, nie daj się już prosić!

A choróbsko na to rzecze:

Nic Ci się już nie upiecze,

Będziesz chora aż do śmierci,

Wszyscy twierdzą tak eksperci.

A że kocham Cię szalenie,

To się z Tobą wnet ożenię!

Na krok Ciebie nie opuszczę,

Z oka także Cię nie spuszczę,

Jesteś moja ukochana –

Dla mnie cud powyginana.

Także pogódź się, kochanie:

Stałe mam zameldowanie.

RZS – chorobo moja…

Zrozum, nie chcę ja być Twoja!

                                               Liter[at]ka