Toto

Tata ma TO, ma TO mama,

Będzie "toto", będzie sztama!

Najpierw "toto" małe było

I się w brzuszku mamy skryło.

Gdy urosło, sił nabrało –

Na świecie się pokazało.

Na początku dużo spało

I niestety też krzyczało.

Później, kiedy już siedziało,

Uśmiech wszystkim rozdawało,

Gaworzyło, że aż miło,

Trochę przy tym się śliniło.

Wkrótce samo raczkowało,

Świat z podłogi oglądało

I dwoiło się, troiło,

Ciągle na coś się czaiło.

Gdy stanęło na dwóch nogach,

Na świat padła wielka trwoga…!

Jak to? Czemu? No… dlaczego???

Tak po prostu, mój kolego.

Póki "toto" małe było,

Światu mało co groziło,

A że teraz ciągle chodzi,

Ciągle pyta, ciągle "szkodzi",

Nie wiadomo co zmaluje,

Więc się świat nie bardzo czuje.

Ma obawy co do "toto".

Może to być czyste złoto?

Może srebro? Brąz? Platyna?

Światu nieco zrzedła mina…

Ale "toto" się uśmiecha,

Bo ten świat już na nie czeka!

                                                 Liter[at]ka

(Wierszyk powstał w pociągu między Morągiem a Pasłękiem 21 V br. w sobotę koło 10.00.)