Historia Barcian i nie tylko

Ten wiersz specjalnie powstał na Szpiknik, tydzień przed imprezą, no i w międzyczasie troćku się pozmieniało... Pojechało 7 osób i 2 bociany, a kapelusz stał się gniazdem ;)

Jest taka wioska – Barciany zwana,

Która od wieków z miodów jest znana.

Nad rzeką Liwną się rozłożyła,

Od średniowiecza w tym miejscu była.

Na ziemiach pruskich żyli Bartowie
Leśni pszczelarze, leśni panowie.

Lecz gdy Krzyżacy do Bart przybyli,

Szybko z Prusami się rozprawili.

Na wzgórzu zamek pobudowali,

Zamek krzyżacki z cegły, bez stali.

Przed nim stanęła „Baba” kamienna –

Pruski wojownik, rzeźba bezcenna.

Na drugim wzgórzu w tym samym czasie

Kościół gotycki rósł w pełnej krasie.

Prawa miejskie Barten nabyły

I z wioski w miasto się zamieniły. 

Mieszkańcy miasta żyli spokojnie,

Choć ucierpieli w niejednej wojnie.

Również pożogi tu się zdarzały,

A epidemie lud nawiedzały.

Po drugiej wojnie nieszczęście się stało

I miasto znowu wioską zostało.

Barty i Barten już nie istnieją,

Za to Barciany… w Polsce szaleją!

A to za sprawą gromadki ludzi,

Która na co dzień pracą się trudzi,

A w wolnym czasie dalej pracuje

Z potrzeby serca – bo tak to czuje.

Z potrzeby serca, z chęci pomocy

Powstała drużyna czerwonej dobroci!

Drużyna Szpiku w Barcianach działa –

Przeciw białaczce wytacza działa.

Basia to nasza pierwsza szefowa,

Zwarta i prężna, do akcji gotowa

Marta literki wszelakie składa:

Wiersze, piosenki, pisma układa.

Elżbieta to nasza powsinoga,

Zawsze polatać po wsi gotowa.

Wulkan energii to mała Jola,

Której dogonić nikt wręcz nie zdoła.

Łucja fotograf i dobra rada,

Zaś Ala igłą wspaniale włada.

Bożena świetnie paczki pakuje,

Iwona skarbnik kasę rachuje.

Osiem kobietek z Barcian przybyło,

Osiem na weekend z Drużyny ubyło,

Ale na warcie reszta została,

Równie potrzebna, równie wspaniała.

Zostały również nasze bociany,

a całkiem sporo ich w gminie mamy.

Dziś jeden bociek z nami przyjechał,

Już uwił gniazdko, na lubą czeka…

A luba o lubym nic nie wie jeszcze.

Bociana z nerwów przechodzą dreszcze!

Doroto Raczkiewicz, szefowo Szpiku,

Podejdź no tutaj, tylko bez krzyku,

Pochyl no głowę, szefowo kochana…

Właśnie zostałaś lubą bociana!