Codzienność dawnych Mazur - Muzeum Ziemi Mazurskiej w Owczarni

O MAZURACH jako o ludności mieszkającej w południowej części byłych Prus Wschodnich zaczęto mówić po 1815 roku, chociaż żadne szczególne przemiany w terenie i ludności nie zaszły.

O MAZURACH jako o ludności w części północno-wschodniej Polski przestało się mówić po 1945 roku wraz z ewakuacją i przesiedleniami powojennymi.

Po MAZURACH została tylko nazwa regionu.

To, co ludność MAZURSKA pozostawiła przez ten czas w krajobrazie kulturowym tego regionu, stało się przyczyną powstania Muzeum Ziemi Mazurskiej w Owczarni[1].

Jak dojechać?

Nazwa miejscowości Owczarnia pochodzi od wyspy na jeziorze, gdzie hodowano owce. Po jeziorze dzisiaj nie ma śladu, natomiast teraz jest wyspa w lesie, gdzie mieszka kilka rodzin. Zebrane w terenie meble, sprzęty gospodarstwa domowego i maszyny rolnicze zostały poukładane w budynku tzw. Czworaka w byłym majątku ziemskim w Owczarni[2]. Zwiedzający staje pośród starych przedmiotów, w ich bezpośrednim otoczeniu i czuje klimat minionych lat. Przekraczając próg muzeum, przenosi się w czasie...

Zapraszam Was do środka w imieniu swoim i właścicieli…

Po przekroczeniu progu znajdujemy się w przedsionku, a w nim na pierwszym planie pralka z 1830 roku:

W domach mazurskich nie było obrazów świętych, tylko napisy z Biblii. Poniżej napis: „Niech najjaśniejszy promyk Boski rozświetla ten dom”.

Kuchnia w domu mazurskim miała dwa oblicza. Stara kuchnia tzw. ciemna (na dole kolażu) i nowa rozświetlona:

Ciekawostką jest kredens, w którym jedne drzwiczki okazały się być podwójnymi! Szklane pojemniki na różne produkty oraz podwójne drzwiczki miały chronić przed przenikaniem zapachów do części z naczyniami.

Niektóre sprzęty kuchenne to istne wynalazki. Od lewej: pojemnik na śmietanę – zamykany od góry na kłódkę przez gospodynię, u dołu kranik, aby parobek na rynku nie oszukiwał przy sprzedaży śmietany; obieraczka do ziemniaków lub jabłek; szklana pułapka na muchy, do której wystarczyło wlać coś słodkiego, np. wodę z cukrem; młynek do kawy.

Dla mnie prawdziwym rarytasem była gofrownica. Moja ciocia taką miała, ale dwukrotnie większą i obracaną na westfalce. Ta jest niezwykła pod jednym względem – na górze znajduje się przepis na gofry po niemiecku. Ponoć zawsze gofry się udają – tak zapewniał pan Arkadiusz.

W pokoju dziennym:

W chacie mazurskiej były również księgi:

Fisharmonia okazała się sprawna! Wprawdzie pedały trochę skrzypiały, ale koncert, który zagrała zwiedzającym Ola, córka właścicieli muzeum, wzbudził niekłamany zachwyt i zakręcił łezkę wzruszenia w oku.

Zbiór różnych szaf, kredensów, biurek, znajdujących się w muzeum:

Spanie, czyli jak sobie pościelesz… Duże łoże małżeńskie miało 2 pościele. Ta we wzorkiem geometrycznym była przeznaczona dla mężczyzny, a z ornamentem roślinnym – dla kobiety. Kołyska na biegunach naprawdę się bujała. Po prawej łóżko w izbie starych z połowy XIX w., ale tu akurat w pokoiku warmińskim:

Odzież: po lewej typowy męski garnitur (ciężki, bo z naturalnych materiałów); po prawej – suknia ślubna. Tutaj zwrócę uwagę na wieszaki. W muzeum jest ich całkiem sporo i pochodzą z różnych miejsc na Mazurach. Ten po prawej z miasta Lyck (Giżycko), ale wiem, że jest też tego typu (biały) wieszak z hotelu w Barten, mojej miejscowości. W domu mam podobny, ale w gorszym stanie.

Inne sprzęty domowe to: froterka do podłogi, odkurzacz firmy Zelmer, ściągaczka do butów, miednica z dzbankiem, słoiki i lampy (duży słój 3-litrowy z wywijanym brzegiem mam w piwnicy), nocnik oraz krosna:

Sprzęty zapewniające rozrywkę oraz służące do pracy:

Sprzęt rolniczy. Największy kosz przeznaczony był do przechowywania zboża: 

Zbiór broni:

Zapraszam Was do:

---

[1] Informacje o Mazurach i muzeum wykorzystano ze strony: http://www.owczarnia.com/

[2] Tamże.