Nie tylko piernikowe cuda

Autor: Magdalena Kordel

Tytuł: Serce z piernika

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 416
Oprawa: miękka
Data wydania: 2017

ISBN: 978-83-240-5003-1

Dziś pierwszy grudnia, najwyższy czas i pora zacząć nastrajać siebie i innych świątecznie. (s. 268)

Data się zgadza, zatem i ja nastrajam się na Boże Narodzenie (książkowo też), a i Was to nie ominie. Dziś zapachnie Wam piernikami dzięki najnowszej powieści Magdaleny Kordel Serce z piernika

Niewątpliwie potrzebny był tu cud nad cudami, ale od czego jest grudzień, Wigilia i święta? (s. 34 )

Dla Klementyny Dońskiej to newralgiczny czas. Kobieta pochodzi z rodziny cukierników. Specjalizuje się w piernikach. Cuda wychodzą spod jej rąk! Piękne, pachnące i smakowite! Niektórych aż szkoda jeść! Ale życie Tyśki nie jest takie słodkie i polukrowane jak jej pierniki, gdyż całe życie spędziła na walizkach. Jej babcia, zwana Pogubioną Agatą, w najmniej spodziewanych momentach brała ją za rękę i wyruszały przed siebie. Teraz Tyśka jest samotną panna z dzieckiem. Ma córkę Dobrochnę i wciąż ten sam problem z babką, która nadal uprawia swoje wędrówki, ucieka z domu i udaje się w podróż w nieznane. Ciężko za nią nadążyć i ją chronić, gdy babcia traci kontakt z rzeczywistością i rusza na dworzec. W oczach dziecka Tyśka dostrzega tę samą niepewność i strach, gdy widzi swoją prababkę pakującą walizki. Klementyna wie, iż przyszła pora na zmiany w życiu – na spełnienie swych najskrytszych marzeń. A zaczyna się od zbudowania nocą piernikowej chaty. Tylko nie wiedzieć czemu, ta chata jest piętrową kamienicą jak ze snu…

Duch Świąt zatarł z zadowoleniem ręce. W końcu od prawieków cuda były jego specjalnością. (s. 33)

Duch Bożonarodzeniowy został przywołany z końcem października, wziął do serca refren pastorałki śpiewanej przez Klementynę. Miał tu huk roboty… Zaczyna się dziać. Tyśka pakuje walizki i rusza z córką do miasteczka w górach. Przywozi ze sobą śnieg. Jednak problemy jej nie omijają. W wyniku splotu różnych okoliczności kobieta trafia w ręce doktora Piotrusia, a potem usypia w ramionach kościelnego…

W życiu jest tak, że jednej rzeczy nie można zmienić. Początku historii, która już się toczy. Natomiast zawsze można dopisać dowolne zakończenie. (s. 25)

Te słowa padają z ust przyjaciółki Irminy, rozsądnej pani adwokat, która niejedno w życiu widziała. Bardzo mądre słowa. Mądre życiowo. Klementyna bierze je sobie do serca. Powoli zmienia swoją rzeczywistość, a pomagają jej w tym cisi sprzymierzeńcy, czyli Los, Duch Świąt Bożego Narodzenia, Piernikowa Magia. I jeszcze padający śnieg…

A magia ma to do siebie, że jeżeli już się pojawi, to nie ma na nią rady. Trzeba ja po prostu przyjąć z całym dobrodziejstwem inwentarza. (s. 34)

Akcja toczy się jak kula śniegowa – im bliżej Bożego Narodzenia, tym szybciej. Po drodze dołączają do niej kolejne wątki, wydarzenia i rozkwita miłość. Ba, żeby tylko jedna! Robi się gwarniej, tłoczniej i cały czas pachnie wypiekami, bo Tyśka nie tylko piecze pierniki. Pięknie pachnie pod śnieżną pierzynką, która coraz bardziej otula miasteczko. Z każdym dniem, z każdą stroną coraz intensywniej czuć świąteczny klimat. Magia działa!

Los, Piernikowa Magia i Duch Nadchodzących Świąt mieli jeszcze całkiem sporo do zrobienia. (s. 333)

Serce z piernika to obyczajówka z nutą fantastyki. Owszem, jakiś cud się może zdarzyć od czasu do czasu. Ale tak wiele i w tak krótkim czasie? To już musi być czyjaś sprawka! I jest – Piernikowej Magii, Ducha Nadchodzących Świąt i Losu. Ta trójka działa po cichu i nieco z daleka, czuwa nad rozwojem zaplanowanych przez siebie zdarzeń. Doskonale wie o tym wszechwiedzący narrator, który czasami wspomina o tej fantastycznej trójce. Narrator wprowadza czytelnika w świat duchów zmarłych, z którymi Stara Anna woli mieć kontakt, bo rozumem wszystkiego nie da się pojąć. Lecz czasem żywi dopominają się o jej uwagę.

Jeżeli chcesz pomagać innym, nie możesz zapominać o sobie. (s. 123)

Powieść czyta się jednym tchem – przeczytałam ją jednego dnia, bo tak trudno było mi się od niej oderwać. Pachniało wypiekami, sypało śniegiem, wiało za oknem, robiło się coraz cieplej i rodzinniej. Autorka pisze językiem bardzo plastycznym i sugestywnym, zmysły czytelnika mogą oszaleć od tych zapachów. I pisze mądrze – wiele w powieści zdań, które mogą się stać naszymi drogowskazami. Bo życiowymi mądrościami już są. I dotyczą nie tylko świąt, ale po prostu ludzkiego życia pełnego zakrętów i niuansów. A przy tym wskazana jest dawka egoizmu. Bez niej ani rusz!

Poczucie humoru dobrze amortyzuje życiowe wstrząsy. (s. 67)

Oj, i smutno czasem w powieści, i wesoło że hej! Autorka wiernie odmalowała miasteczkowa społeczność wraz z jej wadami i zaletami. Sąsiedzi, plotki, wścibstwo, ale i pomoc płynąca prosto z serca, taka ludzka, odruchowa. Czasami dobrze, gdy wszyscy się znają. Autorka umie też wykreować barwne, nietuzinkowe postaci. Polubiłam wszystkie oprócz jednej negatywnej, która lubi machać pięścią. Jednak najbardziej polubiłam Dobruchnę – utrapienie nieboskie, czyli bardzo inteligentną, bystrą córkę Tyśki. Mała uważnie słucha dorosłych, pyta o znaczenie słów. No cóż, wyższa konieczność! Potrafi też łapać za słówka i interpretować je po swojemu. Jej rozmowy są z jednej strony bardzo dziecinne, a z drugiej bardzo dorosłe, dojrzałe w swej wymowie. Na pewno szczere. Ale z doktorem Piotrusiem po prostu bawią do łez. A i zwierzaki są obecne na kartach powieści. 

A właśnie na tym, zdaniem Klementyny, powinien polegać jeden z cudów nadchodzącego Bożego Narodzenia. Na odnalezieniu w sobie zagłuszonego przez dorosłość dziecięcego entuzjazmu. (s. 175)

Znalazłam wiele elementów wspólnych z poprzednią książką autorki – z Aniołem do wynajęcia. Są to na przykład: wspomnienia z II wojny światowej dotyczące zaginięcia kogoś bliskiego, dziecięcy entuzjazm, bezinteresowna pomoc drugiemu człowiekowi, góry, miłość oraz prawdziwe, białe, rodzinne święta Bożego Narodzenia. Nie jest to zarzut. Po prostu pewne słowa klucze, które pojawiły się w dwóch powieściach Magdaleny Kordel w zupełnie różnych kontekstach. Szkoda tylko, że tym razem zabrakło przepisów na kilka wypieków wymienionych w powieści. Polecam!

Jutro Wigilia – pomyślała. I to chyba o to chodzi w tym cudzie Bożego Narodzenia. O to, żeby człowiek człowiekowi czynił serce lżejszym. (s. 391)

I sprawcie sobie na święta… niecierpliwą choinkę! ;)

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Czytamy nowości, Pod hasłem, Wyzwanie biblioteczne