Zabójstwa na raty

Autor: Iwona Banach

Tytuł: Niedaleko pada trup od denata

Wydawnictwo: Dragon 

Seria: Seria z trupem

Tom: 1

Liczba stron: 320
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Data wydania: 2019

ISBN: 978-83-8172-225-4 

 

Z przyjemnością sięgnęłam po komedię kryminalną Iwony Banach Niedaleko pada trup od denata, gdyż znam jej poczucie humoru. Czasem trzeba się… zakalapućkać!

Pomieszczenie, wypełnione po brzegi miłośniczkami literatury romantycznej, z wypiekami zarówno w rękach, jak i na twarzach, było salą wystawową biblioteki publicznej. (s. 5)

W miasteczku kobiety czytają dużo romansów. Nie podoba się to ich mężom. Patologia się rozprzestrzenia. Mąż żony namiętnie czytającej romanse próbuje udusić pisarza na spotkaniu autorskim w bibliotece. Po kilku dniach w domu prepperki Emilii znaleziono ciało pisarza, notabene jej eksmęża. W pensjonacie ktoś zamordował autorkę tuż przed spotkaniem z czytelnikami. Rusza śledztwo policji, prywatne Magdy zainteresowanej młodym policjantem, początkującego dziennikarza Pawła i dochodzenie trzech kobiet, o ile tak to można nazwać. Bo one wiedzą, a raczej widzą, kto jest mordercą. Drogą dedukcji pozazmysłowej! W tym specjalizują się trzy wariatki, znaczy się starsze panie, które na YouTube przeszły internetowe wtajemniczenie i ukończyły kurs. Mają moce! I certyfikaty! Mogą łowić demony legalnie. No i łowią… O mamuniu, jak one łowią! Bez strat się nie obejdzie, także w ludziach pokonanych uszczerbkami na/w zdrowiu.

„Gust nie uratuje ci życia, a porządny wał ziemny obłożony oponami już tak”. (s. 25)

Apokaliptyczna wariatka Emila Gałązkowa z końcowoświatowym szaleństwem okraszonym pasją mykologiczno-puszkowo-książkową zadziwiła mnie… psią sralnią Rafaela i wyglądem swego domostwa. Aż się za głowę złapałam, ile ona miała tych pomieszczeń i gdzie! I jak „pieszczotliwie” o nie dbała, odgradzając posesję od zawistnych sąsiadów. Jej dom funkcjonuje według zasady: Mój dom, moja twierdza. Choć w moim mniemaniu bardziej: Moja posesja, moja twierdza. Sama właścicielka może się w niej znokautować.

To normalnie katastrofa. (s. 114)

Lubię, jak coś się dzieje w powieści, a tu dzieje się wiele. Akcja co rusz dokonuje zwrotów… pełnych za sprawą nieujarzmionej wyobraźni autorki. Wartka akcja porwała mnie od spotkania autorskiego z rękoczynami. Gdy doszło do kumulacji w kulminacji, płakałam ze śmiechu i nie mogłam dalej czytać, bo ocierałam płynące łzy. Tak, płakałam nad książką i to nie raz. Jeśli ktoś nie zna poczucia z humorem Iwony Banach, to powinien nadrobić zaległości. Ja się zawsze przy nich świetnie bawię. Pomysły autorki, pomieszanie z poplątaniem (zakalapućkanie), neologizmy, zabawa słowami, abstrakcje i dziwactwa, słowem: armagedon. Spróbujcie wyobrazić sobie zębate pranie, jazdę kartoteką, żelazko do podłogi czy ucórcowienie. Da się? Z Iwoną się da. Tak jak stosowanie imiesłowów do mordowania. Humor w wersji black.

Panie aspirancie, ale biorąc pod uwagę sytuację, bo najpierw to chyba na SOR, ale potem to czy ja wiem? Okulistyka, weneryczny czy psychiatryk? (s. 230)

W książkach Iwony nie może zabraknąć przezabawnych bohaterów: Magdzini absztyfikant, dziennikarz Paweł z przerostem ego kroczący wyboistą drogą do matrymonialnych pieleszy; demoniczne wariatki przeszkolone by internet; wariatka Emilia, córka szalonego wynalazcy, wypatrująca końca świata jak zbawienia. Ba! Nawet wielkie bydlę Rafael rozsmakowany w butach bawi do łez. Ważni są też inni: zakochujący się aspirant Mikołaj, siostrzenica prepperki rozsądna zwykle Magda, pisarz romansów Artski z niebywałym gustem architektonicznym, recepcjonistka z pensjonatu, matka Magdy.

Okolica pełna była prawdziwych mężczyzn, takich, co to nie piorą skarpetek, nie jeżdżą po trzeźwemu i nie wiedzą, że homo jest sapiens. (s. 13)

Jednak jak się uważniej przypatrzeć, to pod warstwą humoru ukryta została polska małomiasteczkowa mentalność – plotki, bezpodstawne oskarżenia, szukanie winnych, psucie komuś opinii, przypinanie łatek, rozsmakowanie w procentach, patologia w rodzinie. Mentalność mieszkańców miasteczka zatrważa, jeśli chodzi o pojęcie modelu typowej rodziny. Tu ludzie wierzą w demony i duchy, a nawet je widzą!

Im więcej zamieszania, tym mniej konkretów. (s. 317)

Konkrety w powieści są, nauka też z niej płynie. Uważajcie na spotkaniach autorskich. Ograniczcie zamiłowanie do czytania romansów. Poznajcie statystyki morderstw popełnianych według płci. Odkryjcie prawdziwy skarb. A gdy padnie trup obok denata, to czytajcie dalej i bawcie się z czarnym humorem Iwony Banach. Poprawa humoru gwarantowana!

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Pod hasłem, Abecadło z pieca spadło, Łów słów 2020