Zielarka - cytaty

 
         Witajcie majowo!
 
Poznaliście już pierwszy rozdział Zielarki. 
Poznaliście już siódmy rozdział Zielarki. 
Przeczytaliście moją recenzję. 
Jak Was jeszcze mogę zachęcić?
Może cytatami? Oto one:

 

Już nie była zielarką, której nie czekało nic oprócz życia na wygnaniu tam w górze. Teraz miała przed sobą przyszłość i miała zamiar dobrze ją zaplanować. A jednym z kroków, który do tego prowadził, było poznanie przeszłości.

Zawsze była tylko ona, a uczucie samotności wyryło piętno w jej duszy.

 

Nie pamiętała, jak wyglą­dało morze, które widziała podczas jednej z wędrówek z matką. W tej jednak chwili była pewna, że miało barwę jego spojrzenia.

Za­częła się zastanawiać, czy może w jakieś innej osadzie, gdzieś daleko stąd, mogłaby normalnie żyć? Sama o sobie decydo­wać i ignorować żar oraz przeznaczenie, które wybrały dla niej Zorze?

Odkąd pamiętała, miała koszmary. Na początku śniła jej się matka, która ją porzuciła. Potem, w zależności od nocy, pojawiały się wilki, różnego rodzaju stwory i kruk. Zawsze do jej snu wkradał się olbrzymi czarny ptak, który natarczywie machał skrzydłami.

  

Mieszkańcy strażnicy obrzucali ją pogardliwymi spojrzeniami i już wiedziała, jakie mieli o niej zdanie. Sława wiedźmy ciągnęła się za nią, gdziekolwiek się pojawiła.

 

Nieraz wyobrażała sobie, jak inne dzieci, gdzieś daleko, mogą bawić się do woli. Jak się śmieją, gonią i pomagają matkom w domowych obowiązkach. Jak zimą chodzą z ojcami na sanki. Jak szukają w noc świętego Jana magicznego kwiatu paproci, a w Szczodre Gody próbują rozmawiać ze zwierzętami. To wszystko zostało jej odebrane.

Jego usta muskały ją delikatnie. Smakował kwaśnymi jabłkami z dodatkiem cukru.

Nie wiedziała, czy trzęsie się z powodu niskiej temperatury, czy pod wpływem jego bliskości. Żar pulsował pod jej skórą. Mocniej wbiła się w jego wargi. Oddychała nierówno, zachłannie go smakując.

Wczepiła się w niego i starała przywołać resztki zdrowego rozsądku. Niestety, dla niej próżno było go tym razem szukać.

Ile czasu mogła tkwić zadra w sercu? Teraz już wi

 

 

edziała, że pielęgnowana i dokarmiana złością kilkanaście długich lat.

Wczoraj było jednocześnie niedawno i w poprzednim życiu. Życiu, do którego już nie miała wstępu.

 Mimo że nie więziły jej żadne kraty, to na kostce czuła niewidzialny sznur. Jego drugi koniec spoczywał w rękach trzech przebiegłych Zorz.

Był wszystkim i niczym jednocześnie. Ogniem i lodem. Nieznajomym i kimś, kogo znała całe życie.

Los chciał, że gdzieś tam przecięły się ścieżki naznaczonych przez matkę naturę i przeklętych przez miłość.