Brzydkie literki

To nie będzie post o brzydkich słowach w tekstach, o brzydkich scenach, tylko o błędach wszelakich, o brzydkich literkach. A do tego postu natchnął mnie artykuł Olgi Woźniak pt. Uwaga! Książki zmieniają mózg zamieszczony 1 stycznia br. na stronie m.wyborcza.pl z wielką bombą! Sami spójrzcie: http://m.wyborcza.pl/wyborcza/1,105407,15210453.html

A tu fragment tego artykułu:

Widzita czy nie widzita, to co mnie od razu zakłuło w oczy?  A na dowód tego, że nie mam oczopląsu tudzież innych omamów wzrokowych wycinek z mego komputerowego zestawu słowników:

A i dziś jeszcze w trakcie czytania "zabójczej" książki znalazłam taki kwiatek:

Bardzo powszechny błąd językowy, a poprawna wersja brzmi tak:

Już od dziecka tak mam, że wystarczy mi rzut oka na kartkę, a od razu mój wzrok wyłapuje błąd i na nim się skupia. Ot taki mały rentgen mam w oczach. Czasem jest to przekleństwo,  gdy człek się zaczytuje, a tu mu byczek rogiem oczy kole.

Najmniejszy problem to literówki. W sumie to nie są błędy, to tzw. omyłki. Aczkolwiek trzeba pamiętać, że brak literki lub jej zamiana na inna mogą sprawić, iż powstanie nowe słowo, które zmieni nawet sens całego zdania. Tak też się dzieje przy zgubieniu znaku diakrytycznego.

Rzadko kiedy wyłapuję światło w środku wyrazu, czyli nieplanowaną przerwę, odstęp. Owe światło częściej widzę przed przecinkiem czy innym znakiem interpunkcyjnym. A znaki te stawiamy od razu po ostatniej literze wyrazu, wyjątkiem jest myślnik wymagający odstępu z obu stron (nie mylić z dywizem). A i brak przecinków mnie boli, szczególnie w tych podstawowych, oczywistych miejscach.

Jednakże serce mi się kraje, gdy znajdę błąd ortograficzny i to dużego kalibru! Kiedyś w trakcie czytania na środku strony zobaczyłam buCHaj. Ja, baba ze wsi, zgłupiałam, co samiec rozpłodowy krowy ma między nogami! Słownik utwierdził mnie w przekonaniu, że ów krowy ma jedno przyrodzenie, czyli buHaj. Pamięć komórek i kojarzenie pisowni wyrazu w przewrotny sposób to moja metoda zapamiętywania pisowni. Czasem jak nie jestem czegoś pewna, to albo stosuję synonim, albo piszę obie wersje wyrazu na brudno i na oko widzę, która jest dobra, w ostateczności sięgam po słownik. Aczkolwiek ostatnimi czasy kilka razy w trakcie pisania na lapku zdarzyło mi się, że pisząc jakieś słowo robiłam w nim błąd. Na szczęście podświadomość, szósty zmysł, refleks ratowały mnie przed wpadką, nim słowo poszło w eter, bo jeszcze przed skończeniem pisania wyrazu, wiedziałam, że coś pokręciłam. Pisanie na komputerze uwstecznia! Pamięć komórek zanika (ręka pamięta, jak pisze się dany wyraz).

Czasami sięgam po słownik ortograficzny, by się upewnić, czy mój poziom wiedzy ciągle się mieści w normach ortograficznych. Stety niestety wychodzi na moje. O ile poprawność zapisu wyrazu można sprawdzić w każdej chwili, o tyle trudniejsza jest sprawa z błędami językowymi. Je także spotykam. Ostatnio na fc zwróciłam uwagę pewnej firmie kosmetycznej, że w informacji o produkcie mają błąd – w dniu dzisiejszym. Wystarcz: dziś lub dzisiaj. Podziękowali mi.

A błędów w książkach, artykułach prasowych czy internetowych nie powinno być. Te publikacje wpływają na naszą świadomość poprawnej polszczyzny i kształtują ją. Autor ma prawo czegoś nie wiedzieć, popełnić błąd w rękopisie, maszynopisie. lecz od tego jest redaktor i korektor, by zniwelować błędy i oddać czytelnikowi poprawnie napisany tekst. Niewiedza, zbytnia pewność siebie, a może pośpiech czy wręcz laicyzm mogą zmasakrować nawet najlepszą książkę. Tak było w przypadku powieści Agnieszki Lingas-Łoniewskiej Szósty, którą recenzowałam TUTAJ.

Trudniejsza sprawa jest z blogami. Piszą je, prowadzą różni ludzie z różnym wykształceniem. Szwędam się po świecie blogosfery. Czasem widzę niezłe "kwiatki". Gdy trafiam na blog, w którym autor sadzi byki, ma problemy stylistyczne i interpunkcyjne oraz z komputerowym zapisem tekstu, to moja pierwsza wizyta staje się zwykle ostatnią. Po prostu oczy mnie bolą!

Słowo pisane upubliczniane, rozpowszechniane powinno być 10 razy sprawdzone, obejrzane pod każdym kątem, aby nie było brzydkich literek. Czasem nawet przez trzecią osobę, bowiem autor czy korektor niejako znają tekst na pamięć i błędu nie widzą, dopóki im się palcem nie pokaże. Dlatego niektóre książki są sprawdzane przez 2 korektorów. A że większość ludzi jest wzrokowcami, to podświadomie i nieświadomie może sobie zakodować błędną pisownię.

No i tym to sposobem wyszło szydło z worka, co ze mnie za człek… :) Mam tylko nadzieję, że Was nie wystraszyłam. A i przyznam, żem ciekawa Waszej opinii na poruszony przeze mnie temat.