Nie ma Róży bez kolców

Autor: Anna Łacina

Tytuł: Kradzione róże

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Liczba stron: 488
Oprawa: miękka
Data wydania: 2010

ISBN: 978-83-7554-310-0 

Studentka medycyny wyjeżdża na wymarzone wakacje do Grecji. Tymczasem jej młodsza siostra jak co roku wyrusza do Częstochowy. Po raz pierwszy nie towarzyszy jej nikt z rodziny. Tej pielgrzymki nigdy nie zapomni... Co może się przytrafić wśród starożytnych ruin i zapierających dech w piersiach krajobrazów? Czy aby uchronić kogoś przed niebezpieczeństwem, wystarczy po prostu mocno kochać? Jak poradzi sobie rodzina wystawiona na poważną próbę?

Panią Anię Łacinę poznałam w styczniu ubiegłego roku nad morzem. Nie miałam pojęcia, kto zacz. Ot po prostu kobieta, która tak jak ja przyjechała do pewnego ośrodka nad Bałtyk odpocząć i naładować akumulatory. Nawet gdy pewnego dnia siedziała w holu z kilkoma (swoimi!) książkami nie skojarzyłam, że to jakaś pisarka. Dopiero po powrocie do domu odkryłam ten fakt. W bibliotece poszukałam książek pani Ani i znalazłam jedną Telefon do przyjaciela. Nie znajdziecie na moim blogu recenzji tej powieści, bo on jeszcze wówczas nie istniał. Ale ostatnio wpadła mi w ręce inna książka Anny Łaciny Kradzione róże.

Tytuł powieści okazał się być wieloznaczny. Owszem, prawdziwe róże zostały ukradzione z ogródka działkowego pewnej pani. Jednakże to nie wszystko. Ten sam mężczyzna ‘kradnie’ z pielgrzymki w Częstochowie Różę, 19-letnią dziewczynę, świeżo upieczoną maturzystkę. Kradnie jej życie, osobowość, prywatność, zdolność jasnego myślenia, zdolność decydowania o sobie. Kradnie ją rodzinie i znajomym. Kradnie ją jej samej.

Ariel vel Adrian vel Kurt vel Dariusz Artur Jabłoński to mężczyzna w nieokreślonym wieku, który ma problemy psychiczne. Potrafi w łatwy sposób omotać młode i co najważniejsze – pełnoletnie kobiety, bo nie chce mieć problemów z policją o uprowadzenie nieletniej. Nie ma na niego paragrafu za to co robi, jest kuty na cztery nogi. Swej ofierze potrafi wmówić wszystko, pozbawić  rozsądku i logicznego myślenia. Nawet gdy ją już zostawi, to wraca po kilku miesiącach i przypomina o sobie. Jest jak narkotyk – wciąga i nawet gdy się człek od niego uwolni, to wciąż o nim myśli, wciąż go do niego ciągnie. Róża jest jego kolejną ofiarą po Natalii, Małgosi, Agacie…

Ten psychopata bardzo dobrze zna kobiety – wie, co chcą usłyszeć, czego potrzebują i to właśnie im daje. Świetnie manipuluje ludźmi, to bajerant o ogromnej charyzmie. Jest przy tym przebiegły i bardzo inteligentny. Wykorzystuje strzępki informacji, aby osiągnąć swój cel. Kłamie, mami obietnicami, terroryzuje, nabiera na śmiertelną chorobę lub inne życiowe nieszczęście. Włoży każdą maskę, jeśli może mieć z tego korzyść[1]. Potrafi wyprowadzić w pole rodziców Róży i innych ludzi jej szukających. Rodzice Róży szukają jej po całej Polsce. Założyli bloga poświęconego zaginięciu córki. Ariel o tym wie i zamieszcza tam fałszywe tropy. Często zmienia miejsce pobytu. Nocuje w lesie, na działkach i w innych dziwnych miejscach.

Drugim wątkiem, a właściwie pierwszym, bo od tego zaczyna się powieść, jest starsza siostra Róży, Jaśmina i jej perypetie miłosne na wycieczce po Grecji (ta powieść to mały przewodnik po tym kraju). Rok wcześniej w pociągu poznała chłopaka, który jej się spodobał. Razem z innymi studentami mieszkali wspólnie na stancji i wyjechali na zagraniczną wycieczkę. Ale Jaśmina nie chce być z kimś, kto jest nieodpowiedzialny. Ja po prostu szukam mężczyzny. Nie szczeniaka, nie donżuana, nie nieodpowiedzialnego szczyla, na którym nie można polegać, tylko mężczyzny[2]. I nic dziwnego, że odrzuca Romka, skoro nie spełnia on jej wymagań, nie wpisuje się w jej system wartości wyniesiony z domu. Ten wątek od pierwszych stron wprowadza nas w sielskość greckich wakacji i miłosnych perypetii studentki medycyny, którą czasami męczą koszmary z siostrą Różą w roli głównej. Dopiero po powrocie do Polski Jaśmina poznaje prawdę i włącza się w poszukiwania siostry. Na razie nie ma czasu na miłość, bowiem nie czas płonąć jaśminom, gdy płoną róże[3].

Kradzione róże to powieść dla młodzieży, ale z powodzeniem może po nią sięgnąć dorosły czytelnik. To niebanalna historia. Książka porusza bardzo ważny problem – zaginięcia bliskiej osoby, ale także pewnej naiwności dziewczęcej, potrzeby miłości i zaopiekowania się osobą cierpiącą czy zbytniego zaufania obcemu mężczyźnie. Autorka ukazała bardzo dobitnie i bardzo realistycznie te problemy, umiejętnie budując napięcie, choć w drugiej części powieści rzadziej czytamy o losach Róży, bowiem narrator skupia się na opowiadaniu o jej poszukiwaniach. Narrator przenosi nas w różne miejsca zdarzeń – raz jesteśmy w Grecji, by po chwili znaleźć się gdzieś w Polsce wraz z Arielem i Różą czy też w toruńskim domu rodziców dziewcząt o imionach krzewów. Notabene książka trochę przypomina mi Jeżycjadę Małgorzaty Musierowicz ze względu na schemat rodziny (niezamożni rodzice, 5 córek) i więzi łączące jej członków oraz wyznawane wartości.

Język przystępny, prosty styl, realni bohaterowie (zwłaszcza Ariel), ciekawa fabuła i różne emocje na huśtawkach zdarzeń to wszystko sprawia, że książkę się czyta szybko, ale już niekoniecznie łatwo ze względu na tematykę. Polecam!

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

POLACY NIE GĘSI,CZYLI CZYTAJMY POLSKĄ LITERATURĘ

WYZWANIE BIBLIOTECZNE

---

[1] A. Łacina, Kradzione róże, Warszawa 2010, s. 267.

[2] Ibidem, s. 174.

[3]  Ibidem, s. 305.