Rozbójnik morski

Autor: Rafał Witek

Tytuł: Zgniłobrody i Luneta Przeznaczenia

Ilustracje: Magda Wosik

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Seria: Bzik & Makówka przedstawiają

Tom: 1

Liczba stron: 160
Oprawa: miękka
Data wydania: 2014

ISBN: 978-83-10-12593-4

To wszystko przez moje nazwisko! Gdybym nazywała się Gabrysia Grzeczniutka, to ludzie inaczej by mnie traktowali. Ale Gabrysi Bzik mogą się czepiać do woli. Dlatego ciągle ląduję na dywaniku u dyrektora. Któregoś razu wylądowałam tam z Nilsonem Makówką, kolegą z klasy. On zna na pamięć chyba wszystkie kodeksy świata i nie waha się ich użyć! Muszę powiedzieć, że te jego prawnicze zainteresowania czasem się przydają – trudno gościa przegadać, nawet dyrektor ma z tym kłopot! No więc trochę się z Nilsonem zakumplowaliśmy. Ale nie myślcie, że ze sobą chodzimy! Ja doskonale potrafię chodzić sama, nie jest mi do tego potrzebny żaden chłopak. Za to wspólne przygotowanie projektu do szkoły oraz próba ucywilizowania pirata z Karaibów? To zupełnie inna historia…

Pióro Rafała Witka miałam okazje poznać w tym roku dzięki książce Klub Latających Ciotek (recenzja TUTAJ). Dlatego z wielką przyjemnością sięgnęłam po jego kolejną książkę Zgniłobrody i Luneta Przeznaczenia, czyli pierwszy tom nowej serii Bzik & Makówka przedstawiają. Serii, której bohaterami jest para nietuzinkowych bohaterów – Gabrysia Bzik oraz Nilson Makówka, uczniowie klasy III szkoły podstawowej.

Nazwisko 10-letniej Gabrysi niejako predysponuje ją do rozrabiania, wpadania w tarapaty, a przynajmniej do bycia niepokorną. Z zadziwiającą regularnością dziewczynka ląduje na dywaniku u dyrektora: Tak to już jest, szkoła co rusz stawia człowieka w sytuacji bez wyjścia. Szczególnie kiedy człowiek jest za szybki, za bystry i za zdolny. Jak na przykład ja[1]. Każde spotkanie z dyrektorem Gabrysia notuje w swoim specjalnym dzienniczku. I właśnie w takiej sytuacji poznaje ją czytelnik, gdy wchodzi do sekretariatu, wita się z polskimi pisarzami z obrazów i z panią sekretarką. Bohaterka uświadamia sobie, że sławetny dywanik po prostu nie istnieje!

Jednak po chwili w gabinecie dyrektora obok dziewczynki zjawia się Nilson Makówka, jej kolega z klasy, który stanął w jej obronie. Nilson to chodzący paragraf, miłośnik wszelkich kodeksów i ustaw, które zna na pamięć. Zwłaszcza prawa dziecka i to o nie walczy z pasją na dywaniku u dyrektora. Otóż okazało się, że nauczycielka złamała prawo, gdy na głos całej klasie przeczytała list Gabrysi. Dyrektor znalazł się  w prawdziwych opałach. Na szczęście dla niego samego uratował go telefon, zaś dzieci wyszły z gabinetu bez kary, bowiem prawda jest jak klasowa prymuska – nikomu się nie podoba, ale wszyscy chcą ja znać[2].

Po lekcjach Gabrysia i Nilson trafiają nad rzekę. Ich rozmowę i próbę konsumpcji kabanosa przerywa wielka, włochata ręka. Jej właściciel wygląda co najmniej dziwnie, ale jego zachowanie budzi grozę. Przerażone dzieciaki uciekają, gdy ów tajemniczy osobnik znika w nurtach rzeki przy przęśle mostu. Jednak ich wrodzona ciekawość świata nie pozwala zostawić sprawy ad acta, dlatego postanawiają bliżej przyjrzeć się tajemniczej postaci, która pachnie inaczej niż zwykły menel, zachowuje się inaczej niż typowy bezdomny, mówi, a raczej bełkocze jakby po staroangielsku…

W rozwiązaniu zagadki pomoże dzieciom… międzyklasowy konkurs historyczny, a właściwie kanapki przygotowane na dłuższy pobyt w szkole Gabrysi, oraz lustrzanka Nilsona, jeden z gadżetów przysłany przez ojca chłopca z Norwegii. Okazuje się, że ów głodny i dziwnie ubrany człowiek to bukanier – pirat z Morza Karaibskiego rodem z XVII wieku! A zwie się Zgniłobrody. Znalazł się w XXI wieku dzięki Lunecie  Przeznaczenia… Zaczyna się pełna przygód resocjalizacja pirata i realizacja projektu historycznego o piratach.

Zgniłobrody i Luneta Przeznaczenia to lekka powieść przygodowa z elementami podróży w czasie i fantastyką przeznaczona dla starszych dzieci. Niewiele jest w książce o tytułowej lunecie, czytelnik raczej poznaje skutki jej działania. Fabuła jest spójna i uporządkowana, a przy tym ciekawa. Akcja ma bardzo żywe tempo, dużo się dzieje, a przy tym można się pośmiać, zwłaszcza z rezolutności Gabrysi i jej ciętego języka oraz swoistych komentarzy i przemyśleń na temat jej nowego kolegi. To ona jest narratorką wydarzeń. Autor traktuje swych czytelników jak równoprawnych partnerów, całkiem serio i poważnie, dzięki temu książka mimo elementów fantastycznych jest wiarygodna. Rodzicom dzieci także powinna się spodobać, gdyż autor w naturalny sposób przemycił kilka prawd życiowych, ale bez moralizowania.

Jedna rzecz mi się nie podobała, a mianowicie czarno-białe rysunki, których jest naprawdę dużo. Jakoś niewiele z nich przypadło do mego gustu estetycznego, choć wszystkie dobrze odzwierciedlały treść. Bardziej podobały mi się ilustracje do Klubu Latających Ciotek, były po prostu staranniejsze. Książkę polecam i tym małym dzieciom, i tym nieco większym.

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

POLACY NIE GĘSI III

---

[1] R. Witek, Zgniłobrody i Luneta Przeznaczenia, Warszawa 2014, s. 7.

[2] Ibidem, s. 68.