Wywiad z Katarzyną Poznakow

Dziś nietypowy wywiad, a raczej jego fragment! I to prosto z face z bookiem! Tydzień temu na fb na stronie Magazynu Obsesje brałam udział w rozmowie-wywiadzie z Katarzyną Poznakow. Za zgoda pisarki zamieszczam jego fragment na swoim blogu, ale tylko tę jego część, w której ja zadawałam pytania. W nawiasach kwadratowych dopowiadam kilka rzeczy, by całość była dla Was, drodzy Czytelnicy, zrozumiała i spójna.

Katarzyna Poznakow to pseudonim literacki debiutującej Długą drogą autorki, która na co dzień mieszka i pracuje za granicą. Lubi literaturę iberyjską, Alberta Camus i Josepha Conrada oraz uwielbia podróżować. Pracuje w technicznym zawodzie nie związanym z humanistyką.

– Witam w Nowym Roku wirtualnych (i realnych) koneserów literatury! Moja debiutancka powieść „Długa droga” jest przedstawiana przez redakcję Obsesji jako książka o dorastaniu głównej bohaterki Magdaleny Reck. Myślę, że to trafne spostrzeżenie. Chciałabym je wzbogacić o dodatkowy aspekt. Pokazuję też niezwykle odmienne losy i dorastanie innych osób, które Magdalena spotyka na swojej drodze. I żeby było jeszcze barwniej, to moje postaci pochodzą z Polski, Francji i USA. Do tego w wyrafinowany sposób rzucam tych ludzi do hotelu Oriental w Bangkoku (Tajlandia). Trochę nietypowy smak, prawda? Przed nami jeszcze długa zima, a ta książka smakuje jak herbata z imbiru i z cytryną. Jest rozgrzewająca, trochę ostra, raczej kwaśna, absolutnie niesłona, ale i nie za słodka. Stąd też chcę Was zachęcić do wirtualnej degustacji. Obiecuję, że będzie smakować.

– Dobry dzień. Pisanie książek wymaga lekkiego pióra. Jak z jego lekkością było w czasach szkolnych? Jak Twoje wypracowania oceniali poloniści – co chwalili, a co krytykowali? Czy widzieli w Tobie talent literacki czy wręcz przeciwnie?

– Nikt mi nie wróżył kariery literackiej. W czasach licealnych uważano, że albo będę aktorką, albo dziennikarką, bo byłam wyszczekana i teatralna w sposobie bycia.

– A jak było z tymi wypracowaniami z polskiego?

– Byłam dobra w budowaniu planu czy struktury wypracowań, na zasadzie: teza, argumenty za i przeciw, zakończenie i pointa. Moje wypracowania były zawsze podawane jako przykład rzeczowego pisania. Do tej pory nie potrafię językowo być dekoracyjna. Zawsze mi się wydaje, że wypadnę śmiesznie.

– Jaka jest Twa przyjaciółka Wena?

– Moja przyjaciółka Wena jest bardzo kapryśna. Wspomaga mnie rzetelnie przy wymyślaniu, układaniu wszystkiego w mojej głowie. Jak przychodzi do pisania, to najczęściej odwiedza innego pisarczyka. Trudzę się i biedzę przy pisaniu. Ale nauczyłam się też ją przechytrzać. Notuje sobie wszystko i wszędzie. Mam taki czarny notes. Gdybym go zgubiła, to byłabym stracona.

– Moja Wena zwykle mnie nachodzi po północy i spać nie daje. Dobrze, że mam komórkę pod ręką, by zapisać pomysły.  Czym jest dla Ciebie SŁOWO?

– To trudne pytanie. Miałam kiedyś możliwość uczestniczenia w wykładzie Daniela Golemana, twórcy teorii "emocjonalna inteligencja". Jego teoria fascynuje mnie do tej pory. Stąd moja odpowiedź będzie w stylu teorii Golemana. Słowo to dla mnie bodziec, który wywołuje pewną emocję w mózgu. Inteligencja polega tutaj na tym, żeby odpowiednimi słowami wywołać te emocje, które właśnie chcemy wywołać. Hu, nareszcie.

– Hmm... Herbatę z imbirem pijam, ale w wersji z miodem. Skąd akurat takie porównanie do własnej książki?

– Imbir jest używany w kuchni azjatyckiej jako przyprawa wspomagająca trawienie. Imbir czyni potrawę lekkostrawną, co powoduje dobry nastrój. Poza tym na Dalekim Wschodzie uważa się, że imbir przez swój ostry smak gasi ogień – złe emocje – w organizmie. Cytryna – to raczej kwestia smaku – łagodzi ostry smak. Chcę, żeby moja książka była czymś przyjemnym dla czytelnika, nie zaszkodziła jego zdrowiu i wprawiła go w dobry humor. Jeszcze krótki dodatek. Wersja imbiru z miodem, to nasz europejski wynalazek na przeziębienie. W Tajlandii nie ma miodu i przeziębień.

– A ten czarny notes na pomysły... jakich jest rozmiarów? A gdy któryś z owych zapisanych pomysłów zostanie wykorzystany, to co z nim się dzieje? Kreślisz, wyrywasz kartkę, odfajkowujesz?

– Notes jest formatu B5, czarna skóra, produkt firmy Moleskine (to nie jest reklama) i prezent od męża. To co zostaje zapisane i wykorzystane albo i nie – na zawsze pozostaje w notesie. Nic nie wyrywam, nie skreślam, robię tylko uwagę: wykorzystane czy nie. To pomaga mi czasami prześledzić moje myśli, ot taka podpórka dla mózgu. Notabene, to jest już 2. notes. Ten pierwszy był fioletowy i nie taki elegancki.

– I na pewno leży gdzieś na wyciągnięcie ręki...

– Absolutnie. Nawet teraz obydwa notesy leżą obok komputera.

– To może powstanie seria książek "Polka potrafi". Ja jestem ZA, a nawet przeciw. [Autorka wspomniała o planach napisania kolejnej książki o podobnej konstrukcji jak debiut – Polka radząca sobie w innej kulturze.]

– Wiesz, założyłam nawet stronę autorską, żeby ten pomysł rozpowszechniać i zamiast "Polka potrafi", nadałam stronie motto "Love and Landscape". Głowię się jednak, czy moje motto zostanie odebrane, jakbym chciała.

– To poproszę namiary na nią!

– http://katarzynapoznakow.pl/

Mam nadzieję, że zainteresowałam Was trochę debiutantką i jej osobowością. A recenzję Długiej drogi przeczytacie wkrótce na moim blogu. Na razie czekam na swój egzemplarz. Poniżej blurb debiutu:

Rok 1944, Marsylia. Magdalena rezygnuje z powrotu do Polski i wybiera się do Bangkoku. Nic jej już ani w Polsce, ani we Francji nie trzyma. Rozczarowana swoimi przeżyciami, bezwolnie poddaje się podróży do Azji. Po drodze zatrzymuje się w Malezji, gdzie poznaje uroki orientalnego miasta, w tym niebezpieczna przyjemność palenia opium. Dociera w końcu do Bangkoku, gdzie szybko wciąga ją życie towarzyskie słynnego hotelu Oriental. Spotyka barwne postaci z całego świata i wykorzystuje szanse na realizacje swoich marzeń. Kiedy dostaje propozycje powrotu do Europy, waha się. W kalejdoskopie różnych wydarzeń decyduje się towarzyszyć Alexowi w podróży po Tajlandii. Czy Magdalena znajdzie sile na powrót do Europy? Czy ta historia emocjonalnego wyzwolenia młodej Polki, uwiezionej w dylematach i stereotypach wyniesionych z domu, ma szanse na szczęśliwe zakończenie? "Długa droga" to obietnica intensywnych przeżyć w innym, nieznanym świecie i poznania polaryzujących postaci.

Zdjęcie autorki opublikowane za Jej zgodą.