Spotkanie autorskie z Jerzym Niemczukiem

Trwał Tydzień Bibliotek, a moja Biblioteka Gminna w ramach kolejnego spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki zorganizowała 12 V spotkanie autorskie z Jerzym Niemczukiem.

Kim jest pan Jerzy? Z wykształcenia polonistą, poza tym komediopisarzem, prozaikiem, scenarzystą, autorem słuchowisk i książek dla dzieci. Pracował w różnych czasopismach. Debiutował w 1970 roku w „Nowych Książkach”. Za książkę Przygody Zuzanki otrzymał w 1995 roku Nagrodę Literacką im. Kornela Makuszyńskiego dla najlepszej książki dla dzieci roku 1994. Od kilku lat bardziej znany jako współscenarzysta serialu Ranczo oraz powieści Bat na koty. Mieszkaniec Mazur od 18 lat (okolice Szczytna).

A tak od siebie dodam mały wielki człowiek z poczuciem humoru, zdolnościami aktorskimi, skromny gaduła, miłośnik rozmów i portalu Lubimy czytać, uważny obserwator zachowań ludzkich o dużej wrażliwości językowej i jak wnoszę z 2 tekstów – zwolennik kobiecych paznokci!

Jak sam na początku spotkania autor przyznał, jako człowiek prywatnie jest dość kameralnych, a na spotkaniach nadmiernie gadatliwy, o czym miałam okazję się przekonać osobiście. W dodatku pan Jerzy woli spotkania w mniejszych miejscowościach, bowiem ma lepszy kontakt z publicznością i lubi rozmawiać.

Pierwsza część spotkania to opowieść autora o jego życiu. Z Lublina wraz z rodzicami przeprowadził się do Warszawy, ale od dziecka pałał niespełnioną miłością do Mazur – dopiero w wieku 18 lat był w Wilkasach k. Giżycka na obozie sportowo-rekreacyjnym. W młodości jeździł na Podlasie do babki, osoby zajadłej, która mówiła małemu Jurkowi, gdzie kto mieszka i jaki jest, pokazując domostwo palcem. Tam też szybko chwytał gwarę, którą był zafascynowany. Okazało się, że ma dobry słuch językowy i wrażliwość językową, dlatego tak łatwo zapamiętuje gwary i potem wplata je do swoich książek i scenariuszy.  Gwary mazurskiej, jak sam przyznał, nie zna, tylko trochę słyszał.

Od dziecka dużo czytał. Na polonistykę trafił przypadkiem i mu się tam spodobało. Poezję zaczął pisać z powodu traumy w pierwszej pracy – w jednym biurze cztery sfrustrowane kobiety i on. Pracował w różnych czasopismach, pisał słuchowiska do radia (słuchanie radia to była pasja pana Jerzego). Irena Kwiatkowska miała tendencję do zmieniania tekstów w trakcie słuchowisk. Występowała w jednym ze słuchowisk pana Niemczuka, ale… stał się mały cud, nie zmieniła ani jednego słowa! O czym to świadczy?  ;)

W stanie wojennym pan Jerzy pisał książki dla dzieci – opowiadał im coś dobrego, zabawnego, takie komedie dla dzieci. Okazało się później, że miał założoną teczkę. Zajrzał do niej w IPN-ie i przeczytał wpis:

Niemczuk nigdy nie będzie dobrym pisarzem, bo nie rozumie człowieka.

Jako czytelnik prozaik lubi wyszukiwać mniej znanych autorów. A jako pisarz woli opinie zwykłych ludzi z portalu Lubimy czytać niż krytyków. Autor wyznaje zasadę:

Nie ma dnia bez linijki.

Na pytanie o kontynuację losów Joanny z powieści Bat na koty odpowiedział, że na razie nie będzie, choć wydawca już go nieśmiało namawiał. Moim zdaniem zbyt nieśmiało! Ale powstaje już nowa książka Królowa nieszczęścia.

Pan Jerzy odczytał dwa fragmenty o babce Kornasiowej i jej sąsiadce Mularskiej, a ja wraz z innymi co rusz się zaśmiewałam. Pan Jerzy czytał ze swadą, żywo gestykulując, a przy tym tak akcentował głosem niektóre fragmenty, że płakałam ze śmiechu. Ale i dwa razy podskoczyłam, kiedy prawie nad uchem usłyszałam dobitnie zaakcentowane słowa: „Ja pierdzielę!”. Krewki autor, krewkie bohaterki. Na przyszły rok zapowiada się ciekawa lektura. 

 To właśnie w czytanym fragmencie i w powieści Bat na koty wyłapałam znamienne fragmenty o zrobionych pazurach kobiecych! Ale nie zdążyłam się o to zapytać. W każdym razie coś jest na rzeczy, dlatego przytoczę Wam słowa Jerzego Niemczuka o płci pięknej:

Ja bardzo życzliwie i z ciekawością postrzegam kobiety. To one są ambitne, zaradne bardziej niż panowie.

Co do serialu Ranczo… Jerzy Niemczuk był jego współscenarzystą. Był, bowiem w szczytowym momencie się wycofał, gdyż stwierdził, że nic nowego do serialu nie wniesie. Po prostu miał satysfakcję z tego, jak to wygląda i jak ludzie oglądają ten serial. I cieszy go fakt, że niektórzy ludzie pomysły z serialu przenieśli do swego życia, że działania bohaterów z serialu stały się wzorem dla rozsądnych ludzi, np.: założenie hodowli kóz, sprzedaż garmażerki z samochodu po wsiach i letnikach na Podlasiu. To pan Jerzy wpadał czasem na karkołomne pomysły w serialu. To on wymyślił, by rozwinąć wątek miłosny Kusego i Lucy. Z kolei Artus Barciś prosił go, aby dalej pisał mu takie scenariusze, jak do tej pory, ukazujące jego postać w złym świetle.

Przy słodkim poczęstunku czas w towarzystwie ciekawego człowieka minął niepostrzeżenie. Oczywiście był autograf 

i wspólne foto, więc widzicie mnie w całej rozciągłości. 

A w czerwcu zabieram się za czytanie innej powieści pana Jerzego Headhunter, której wątek sensacyjny konsultował z policjantem CBŚ, a którą napisał ponoć jak kobieta…