Diabelska księga sprzed wieków

Autor: Anna Klejzerowicz

Tytuł: Księga wysp ostatnich

Wydawnictwo: Replika

Seria: Emil Żądło

Tom: 4

Liczba stron: 296
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Data wydania: 2017

ISBN: 978-83-7674-659-3 

Czytanie książek to jedno, ale gdy się czyta o księdze sprzed kilkuset wieków, o dziele, wokół którego osnuta jest fabuła, to robi się jeszcze bardziej intrygująco. Wpierw czytelnika zauroczy okładka, a potem treść kolejnego tomu serii Emil Żądło, czyli Księga wysp ostatnich Anny Klejzerowicz.

Z OSTATNIEJ CHWILI! ZAGADKOWA ZBRODNIA W WILLI ZNANEGO GDAŃSKIEGO BIBLIOFILA. (s. 31)

Na portalu z lokalnymi wiadomościami Emil Żądło, rasowy i znany w gdańskim środowisku dziennikarz śledczy, od razu wyłowił sensacyjny nagłówek. Ktoś zamordował znanego kolekcjonera starych książek, bibliofila Maksymiliana Witeckiego. I jeszcze jedną osobę… Sprawą zajmuje się policja na czele z Markiem Zebrą, kolegą Emila. On sam prowadzi własne dziennikarskie śledztwo, a pomaga mu w tym muzealniczka Marta Zabłocka, jego partnerka. Oczywiście, oboje są w stałym kontakcie z policją.

Chyba jeszcze żadne śledztwo nie zaczynało się tak beznadziejnie. (s. 82)

Emil i policja utknęli w martwym punkcie. Niewiele dało przesłuchanie świadków, oględziny miejsca zbrodni, przewertowanie bogatego księgozbioru ofiary czy też jego wpisów na forach internetowych, w których dawał do zrozumienia, że coś wie, ze jest w coś wtajemniczony. Ofiara jako Maksym Racki udzielała się głównie w internetowych dyskusjach dotyczących starożytnej geografii i żeglugi. Giną kolejne osoby, w tym dobra znajoma Emila, która współpracowała z „Rozgwiazdą”. Dziennikarz za wszelką cenę chce odnaleźć sprawcę; skrupulatnie wszystko notuje – notatki się rozrastały, a pytania mnożyły…

„A więc ta diabelska księga istnieje” – taka była reakcja Zebry na entuzjastyczną wiadomość otrzymaną od dziennikarza. (s. 147)

Tak zareagował Zebra na wiadomość od dziennikarza. Od tego momentu śledztwo oficjalnie zmienia kierunek. Otwiera to nowe pole do popisu przed Martą i Emilem. Tajemniczy starodruk ponoć zawiera treść jeszcze starszej księgi, i to z czasów starożytnych! Być może współcześni dowiedzą się, gdzie dotarła i co odkryła załoga pewnej antycznej wyprawy morskiej na daleką Północ. Legendarnej wyprawy. Marta ma co robić, pomaga bratu Rackiego w poszukiwaniu owej tajemniczej księgi.

Sam zawsze twierdziłeś, że ludzie wolą gadać z dziennikarzem niż z policją. (s. 112)

Księga wysp ostatnich to kolejny kryminał Anny Klejzerowicz ze sztuką w tle, tym razem ze starą księgą, a nawet dwiema. To przez starodruk giną ludzie, dochodzi do różnych przestępstw, a w środowisku handlarzy, antykwariuszy i bibliofilów aż huczy. Autorka umiejętnie połączyła sprawy typowo kryminalne z historią księgi, drukarstwa, żeglarstwa antycznego. I przyznam szczerze, że mnie bardziej wciągnęło owe historyczne śledztwo niż poszukiwanie przestępców. Autorka w gawędziarski sposób opowiada o faktach historycznych, językiem zrozumiałym dla przeciętnego człowieka. Razem z nią i autorem domniemanego dzieła antycznego pływamy po akwenach na Północy Europy, staramy się odgadnąć krainy, do których dotarł starożytny żeglarz – może pomóc w tym mapka zamieszczona na końcu książki. Poznajemy historię Biblioteki Aleksandryjskiej. A i dla niewtajemniczonych w historię drukarstwa znajdzie się kilka smaczków, choćby ten, że to druk był nazywany „diabelskim wynalazkiem”.

Jestem dziennikarzem śledczym. Prowadzę własne dziennikarskie dochodzenie. Jak panu być może wiadomo, od lat specjalizuję się w sprawach kryminalnych dotyczących kultury i sztuki. (s. 190)

W trakcie czytania trzeba pamiętać, że w tym kryminale fikcja miesza się z faktami historycznymi. Kilka wydarzeń czytelnik łatwo przewidzi, ale kilkoma zwrotami akcji zostanie zaskoczony. Zakończeniem bardziej chyba niż epilogiem. Przy bardzo uważnym czytaniu niuanse mogą zdradzić czytelnikowi to i owo, by sam rozwikłał sprawę kryminalną. Nie ma tu zawrotnej akcji, a dochodzenie nieco się ciągnie, ale to wcale nie jest minusem. Na wszystko trzeba czasu. Bohaterowie są bardzo wyraziści i warto im się bliżej przyjrzeć od strony charakterologicznej. Kot Bolero ponownie musi zaznaczyć swoją obecność – ma on swoje humory i wydaje się, że wszystko rozumie. To kot z osobowością. Jedyne, co mi przeszkadzało, to dym papierosów, które notorycznie palił Emil, czasami z Martą. Czułam ten „zapach”!

Księga wysp ostatnich wrzuci Was w środowisko kolekcjonerów starych książek, zaprowadzi w głąb historii antycznej – żeglarstwa i bibliotekarstwa, historii drukarstwa i drukarzy, otoczy Was starymi księgami i wstrząśnie kilkoma morderstwami. Co powstanie z tej mieszanki? O tym przekonajcie się sami.

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Łów słów 2018, Pod hasłem, Wyzwanie biblioteczne