Wojna po wojnie

Autor: Michael Palmer, Daniel Palmer

Tytuł: Trauma

Tłumaczenie: Norbert Radomski

Wydawnictwo: Rebis

Liczba stron: 432
Oprawa: miękka
Data wydania: 2017

ISBN: 978-83-8062-044-5

Doktor Carrie Bryant jest rezydentką na oddziale neurochirurgii uznanego bostońskiego szpitala. Kiedy mordercze tempo pracy owocuje popełnieniem groźnego błędu, lekarka rzuca rezydenturę. Jej nowy cel życiowy to pomóc bratu, weteranowi wojennemu Adamowi, uwolnić się od zespołu stresu pourazowego. Tymczasem w ośrodku zdrowia dla weteranów, z którym zaczyna współpracę, dzieją się dziwne rzeczy. Carrie zagłębia się w labirynt korupcji i morderstw i choć może przypłacić to życiem, za wszelką cenę próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczego znikania jej pacjentów.

Jeśli w chirurgii można być czegoś pewnym, to tylko tego, że nic, nawet w przypadkach z pozoru najbardziej rutynowych i prostych, nic nie jest pewne na sto procent. (s. 16)

Tym razem thriller medyczny w rodzinnym duecie. Zastanawiałam się, jak układała się współpraca ojca z synem nad powstawaniem powieści, a tymczasem prawda była bardziej okrutna. Po śmierci Michaela Palmera niedokończoną książkę Trauma dokończył syn autora – Daniel Palmer, autor powieści sensacyjnych.

Czynną służbę zakończył przeszło trzy lata temu, ale w jego głowie wojna szalała dalej. (s. 61)

Doktor Cassie Bryant po tragicznych wydarzeniach w bostońskim szpitalu rezygnuje z rezydentury, a to był jej czwarty rok. Wraca na łono rodziny. Pierwszy widzi ja brat Adam. Po chwili rozmowy wybucha agresją i niszczy auto. Po trzech latach służby w wojsku na misjach wrócił do domu odmieniony psychicznie. Jest chodzącą bombą zegarową. Siostra się o niego martwi równie mocno jak rodzice. Dlatego mimo niskiego statusu zatrudnienia w szpitalu VA rozpoczyna nową pracę nad głęboką stymulacją mózgu pod kierunkiem doktora Alistaira Finley’a. Wykonuje zabiegi DBS…

DARPA i VA uruchomiły wspólny program pilotażowy, by opracować metodę leczenia PTSD. Nie łagodzenia objawów, ale zupełnego wyleczenia. (s. 236)

Michael Palmer w swym ostatnim thrillerze medycznym poruszył ważny problem społeczny dotyczący żołnierzy amerykańskich wysyłanych na różne misje wojskowe, którzy wracają z nich z zespołem stresu pourazowego. PTSD – tak to nazwano w skrócie. Bohaterem, którego zainteresował ten problem i ilość weteranów z PTSD, jest niezależny dziennikarz David Hoffman z „The Lowell Observer”. To już epidemia, gdyż jeden na czterech żołnierzy wracał z misji znacząco „odmieniony”.

Ludzie muszą się dowiedzieć, co się dzieje z naszymi żołnierzami. Muszą zobaczyć wojnę po wojnie. (s. 93)

Dziennikarz zbiera materiały i umawia się na wywiady, m.in. z Adamem Bryantem. Tak poznaje Cassie, która zaczyna coś podejrzewać, coś się dzieje z jej pacjentami po operacji mózgu. Środowisko medyczne jej nie sprzyja, inni lekarze w szpitalu utrudniają jej pracę i życie. Nie jest wesoło. W dodatku wokół niej zaczyna się robić niebezpiecznie. Z czasem zwiera szyki z dziennikarzem…

Coś tu jest nie tak. (s. 339)

Doktor Cassie jest lekarzem z powołania, dba o swoich pacjentów nawet kilka godzin po operacji. Ma już dużą wiedzę medyczną z neurochirurgii, jest inteligentna i spostrzegawcza. Bystry umysł to zarówno zbawienie, jak i zagrożenie. Bardzo chce pomóc bratu, lecz coś jej nie pasuje. Zaczyna się zastanawiać, w co się wpakowała, kto jej szkodzi, kto nią manipuluje. Na szczęście ma David, który nie odpuszcza tak łatwo, a zaprawienie dziennikarskie z różnych frontów walk teraz mu się przydaje.

Ale to był program eksperymentalny, a mózg wciąż skrywa mroczne tajemnice. (s. 177)

Operacje na mózgu nie przerażały, no chyba żeby wziąć pod uwagę ową tragiczną w skutkach operację. Bardziej do wyobraźni przemawiają opisy przeżyć wojennych poszczególnych weteranów. To takie emocje, że aż trzęsie czytelnikiem! Nic dziwnego, że ci, którzy na żywo brali udział w tak wstrząsających wydarzeniach, nigdy do siebie już nie wrócili. Dostali w pakiecie traumę na całe życie. Autor, autorzy potrafili o tym napisać bardzo sugestywnie i „malowniczo” używając do tego odpowiedniej palety emocji. Akcja przyspiesza z każdym rozdziałem. Jeden wątek łatwo przewidziałam i rozwiązałam, lecz ogólnego zamysłu autora, autorów nie. Zakończenie jest bardzo sensacyjne. A ogólny wydźwięk powieści? Trudno mi samej powiedzieć. Problem PTSD istnieje, a badania, eksperymenty naukowe wciąż będą wywoływać skrajne emocje.

Ludzie robią sobie nawzajem straszne rzeczy, Carrie naprawdę straszne. (s. 274)

Trauma Michaela i Daniela Palmerów wstrząśnie czytelnikiem ukazując brutalny świat wojny nie tylko na frontach wojennych, ale także w szpitalach i tam, gdzie się przeprowadza eksperymenty i badania naukowe.

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Pod hasłem, Wyzwanie biblioteczne I, Wyzwanie czytelnicze 2018