Magia babci Kaliny

Autor: Krystyna Mirek

Tytuł: Światła gwiazd

Wydawnictwo: Edipresse Książki

Seria: Willa pod Kasztanem

Tom: 4

Liczba stron: 320
Oprawa: miękka
Data wydania: 2019

ISBN: 978-83-8177-011-8

Światło gwiazd to ostatni tom tetralogii Willa pod Kasztanem Krystyny Mirek. Tytułowy dom przyciąga ludzi jak magnes, babcia Kalina również. Z nią najtrudniej mi się rozstać, ale po kolei.

Wszyscy jesteśmy na zakręcie i każdy podejmuje nowe decyzje. (s. 178)

W życiu mieszkańców krakowskiej willi i ludzi z nią związanych pojawiają się nowe zawirowania. Dwie synowe mieszkające pod dachem babci dogryzają sobie aż miło, tym samym przysparzając Kalinie zmartwień. Magda i Antek krążą wokół siebie, ale trudno im się przełamać. Zakochany Bartek wciąż chce zasłużyć na miłość Ani. Bianka i Michał oddalają się od willi i najbliższych, ale zbliża się wdowa Dorota Mirska. W jej życiu pojawia się astrofizyk Tomasz, co nie podoba się jej dorosłym dzieciom. Na szczęście jest Ludwik i ogród.

Bo jak człowiekowi jest szczególnie ciężko, to włącza mu się azymut na willę pod kasztanem. (s. 284)

Wszyscy znający babcię Kalinę, jej mądrość życiową i dobre rady spieszą do niej po pomoc, gdyż potrafi ona wysłuchać i rozwiązać każdy problem. W dodatku jej serce i kuchnia są zawsze otwarte, a wypieki… działają na ciało i duszę! Bo babcia Kalina to taka tradycyjna babcia, która mocno kocha i zawsze nakarmi. To ona „przytula do serca i nakleja wszystkim plasterki na nogę i duszę”. Zaskakują ją niespodziewane wizyty rozbitków życiowych bez dachu nad głową. W willi mieszka wiele osób, w dodatku z problemami. Prawdziwa klęska obfitości! A Kalina o wszystkich się martwi, ale może rozwiązać tylko jedną sprawę jednocześnie. Jednak życie zaskakuje także ją.

Szczęście można stworzyć w wielu miejscach, choć zapewne nie w każdym. Ale nie jest do tego potrzebny wielki dom ani widok na park. Raczej dobre relacje. (s. 202)

To dobre relacje są podstawą budowania więzi rodzinnych, koleżeńskich, przyjacielskich, więzi w pracy i poza nią. Jedni bohaterowie tej powieści zmagają się z naprawieniem relacji, inni je niszczą świadomie lub nie. Autorka poruszyła problem relacji rodzic-dorosłe dzieci oraz postrzegania roli matki po śmierci „ukochanego męża i ojca”. Wątek Doroty poruszył mnie do głębi i mną wstrząsnął. Postrzeganie żony i matki jako służącej i jej „pozycji” w środowisku biznesowym jej zmarłego męża, odgórny nakaz funkcjonowania w sztywnych ramach i testament spowodowały silne emocje. Autorka piętnuje złudny i nieludzki model rodziny z autorytarnym mężem i posłuszną żoną. Mówi się, że najbardziej krzywdzimy najbliższych i właśnie z tej strony Dorota doznaje największej krzywdy. Gdy gwiazdy zsyłają jej miłość astrofizyka i otulają ją swoim światłem, ma szansę być szczęśliwą i zakochaną, ma szansę zacząć żyć na nowo i naprawdę, ponieważ:

Nigdy nie można marnować szansy na powiększenie ilości szczęścia we wszechświecie, bo ono się potem rozprzestrzenia. (s. 217)

Ponownie Krystyna Mirek przemyca w swej powieści różne mądrości życiowe, ale dawkuje je umiarkowanie, w końcu to obyczajówka, a nie poradnik, jak żyć. Kilka zdań można potraktować jako złote myśli. Autorka stawia przede wszystkim na miłość, rodzinę, szczerość, dobre relacje międzyludzkie, piękny ogród będący źródłem estetyki i satysfakcji z pracy własnych rąk. Z jednej strony miłość niespodziewanie wkraczająca w życiorys bohaterów, a z drugiej fakt, że w obecnych czasach coraz łatwiej zostać samotnym człowiekiem. Single często nie szukają miłości, przeważnie utknęli w kieracie pracy lub w jakimś miejscu, z którego ciężko im się wydostać, a czas mija nieubłaganie, jak zauważa Antek. Na niego też przyjdzie czas. Cóż, autorka stawiając na miłość, zakończyła swą powieść happy endem, choć nieco mnie nim zaskoczyła w jednej z odsłon. 

Zawsze jest jakiś zakręt, myślisz, że to koniec, a zaraz potem okazuje się, że droga wiedzie dalej. (s. 165)

Bohaterowie Światła gwiazd muszą pokonać przeszkody – zakręty na życiowej ścieżce i wyjść na prostą. Tak samo my w prawdziwym świecie bierzemy zakręty, te łagodne i te ostre, i idziemy dalej. Nie ma co stać w miejscu. Szkoda życia, szkoda czasu. Nikt za nas nie przeżyje życia. Najlepiej posłuchać Tomasza, mężczyznę, który woli zadzierać głowę i patrzeć w gwiazdy i na gwiazdy:

Trzeba szybko patrzeć na gwiazdy. Kiedyś ich światło zniknie, pojawią się inne. Na tej wielkiej scenie ponad naszymi głowami ciągle coś się zmienia. (s. 110)

Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu:

 

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Czytamy nowości, Łów słów 2019, Pod hasłem