W szponach literek: Co robią uczucia?

Autor: Tina Oziewicz

Tytuł: Co robią uczucia?

Ilustracje: Aleksandra Zając

Wydawnictwo: Wydawnictwo Dwie Siostry

Liczba stron: 72

Oprawa: twarda

Data wydania: 2020

ISBN: 978-83-8150054-8

Tyle się mówi o uczuciach, lecz kto by się tam zastanawiał, co one robią, kiedy mają wolne. Nikt tak naprawdę tego nie wie. Aż dotąd. Tina Oziewicz poznała ich sekrety. Ujawniła je w książce Co robią uczucia?, którą otrzymałam z popularnej księgarni internetowej.

Wdzięczność ogrzewa.

Tę niepozorną, wydawałoby się książeczkę dla dzieci, przeczytałam na raz. Słowa i obrazy. Od pierwszej strony, od pierwszego zdania i od pierwszej ilustracji zakochałam się w tej książce. Zostałam zaczarowana i oczarowana! A potem na nowo zaczęłam czytać książkę i się delektować. Emocjonalnie i obrazowo. Słowami i formą. A nawet frazeologicznie. Moja wyobraźnia szalała! Od razu przypomniały mi się różne związki frazeologiczne związane z poszczególnymi uczuciami: skakać z radości, dumny jak paw, zapaść się ze wstydu pod ziemię…

Autorka ograniczyła narrację do minimum. Spersonifikowała uczucia, a ich czynności zamknęła w krótkich zdaniach. Są one tak lapidarne, że aż rażą w oczy, kłują w mózg. Jednocześnie tak mądre i proste w przekazie i z głęboko ukrytym przesłaniem, że aż niewiarygodne. Tak oczywiste, że na co dzień zapominamy o ich wymowie. W trakcie czytania od razu me myśli pobiegły ku Wisławie Szymborskiej i jej poezji, gdyż zauważyłam pewne podobieństwo.

Wyobraźnia wędruje niewydeptaną ścieżką.

Okładka zaskakuje. Po chwili czytelnik uśmiecha się, bo jakżeby nie!, gdy dwa dziwne, kosmate stworki patrzą na niego z sympatią. Może i nie wyróżniają się urodą, lecz są uśmiechnięte i życzliwe usposobione. Potem na każdej stronie prezentują uczucia i wywołują w czytelniku emocje, prowokują do rozmyślań i rozmowy. Urzekły mnie ilustracje, w których prosta kreska i stonowane kolory przemówiły do mej wyobraźni i poruszyły czułe struny. Dosłownie i dowcipnie, trochę bajkowo, trochę podróżniczo, na pewno magicznie i refleksyjnie. Nawet nie jestem w stanie powiedzieć, co podobało mi się najbardziej, gdyż treść Tiny Oziewicz i ilustracje Aleksandry Zając wzajemnie się uzupełniają. Do tego twarda okładka i szycie.