Magia słów

Autor: Katarzyna Stachowiak

Tytuł: Magia ukryta w kamieniu

Tom: 1

Liczba stron: 280
Typ książki: ebook

Format: mobi

ISBN: 978-83-272-4029-3

Hmm… jak widzicie dane książki są zubożone. Tym razem będzie troszkę inaczej. Nie mam zarysu fabuły, jaki zwykle jest drukowany na tylnej okładce książki. Dlaczego? Bowiem Magia ukryta w kamieniu Katarzyny Stachowiak to ebook, który został wycofany z dystrybucji z pewnych względów. Otrzymałam go jako gratis dołączony przez autorkę do mojej wygranej w sierpniowym konkursie u Cyrysi. Dziękuję autorce za to! A jest za co, oj jest. No i chyba wykrakałam. Pod postem Cyrysi z wywiadem z p. Katarzyną Stachowiak napisałam m.in.: Po odpowiedziach wnoszę, iż książki pani Kasi będą się dobrze czytały.

Pokrótce o fabule: 21-letnia Julia nagle musi zrezygnować z planowanego od miesięcy wyjazdu z przyjaciółmi na wakacje na wybrzeże Costa Brava. A to wszystko przez nagłą chorobę babci Tosi. Dziewczyna jako jedyna z rodziny może zaopiekować się schorowaną staruszką i dlatego zmienia plany, narzekając na los. Udaje się za Poznań do wsi Kamienisko. Tam opiekuje się babcią. Poznaje jej dawnego przyjaciela, odludka Mateusza. To on wspomina o głazie z wyrytymi dziwnymi znakami stojącym w lesie, którego ludziska tak bardzo się boją. Ale nie opowiada Julii o kamieniu. Nie chce tego zrobić również babcia Tosia, która zaczyna pilnować wnuczki jak oka w głowie i wynajduje jej co i rusz nowe zadania do wykonania. Ale ciekawa i ciekawska Julia nie daje za wygraną, czeka na odpowiednią chwilę. Pewnego dnia udaje jej się wymknąć z domu do Lasu Stróża…

Mateusz wskazuje jej drogę. Na miejscu Julia uważnie ogląda głaz. W pewnym momencie… mdleje! Dochodzi do siebie, ale świat wygląda już troszkę inaczej. Julia błądzi. Nie ma zasięgu w komórce, zegarek stanął na godzinie 15.02. Po jakimś czasie na trakcie spotyka 4 rycerzy. Jej kusa, letnia sukienka powoduje, że biorą ją za wiedźmę, czarcie szczenię. Julia nie traci rezonu, zaczyna improwizować. Przedstawia się jako Julia z Nibylandii, dobra wróżka. Żeby zjednać sobie rycerzy, pokazuje im zapałki. Ale przeklęty ogień Mateo, jak oni go nazywają, tylko wzbudził niechęć wojów. Dlatego Julia pokazuje im dobre światło, które nie parzy i krzywdy nikomu nie robi – latarkę. Weylin postanawia zabrać ją na zamek księcia Ekharda, by sam władca zadecydował o losie dziewczyny. I tak oto zaczyna się pobyt Julii w Burii w ósmym roku łowów.

Więcej Wam nie zdradzę, bo tu zaczyna się najlepsze. Pierwsze dwa rozdziały trochę mnie nudziły, bo narracji pierwszoosobowej nie lubię, a  i narzekania na przewrotny los oraz rozmyślania o życiu dziewczyny jakoś mnie niezbyt interesowały. Ale gdy pojawił się staruszek Mateusz i nie chciał nic powiedzieć o tajemniczym głazie w lesie, zaczęło się robić ciekawie. Jeszcze ciekawiej, gdy babcia Tosia też nabrała wody w usta na ten temat. A przepadłam w czytaniu i z czytaniem, gdy bohaterka znalazła się w "średniowiecznej" rzeczywistości!

"Średniowiecznej", bowiem wszystko na to wskazuje, ale potem okazuje się, iż Buria to jakaś fantastyczna kraina, aczkolwiek rodem sprzed kilkunastu wieków. W tej książce nie tylko magia jest zaklęta w kamieniu, także w słowach! W staropolskich słowach, składni, stylistyce. Kocham takie teksty stylizowane na staropolszczyznę! One wymagają od autora dużo większej sprawności językowej niż współczesna polszczyzna czy nawet neologizmy w fantastyce. A przy tym ile frajdy sprawiają w trakcie czytania, aczkolwiek to również zależy od fabuły. Nie raz i nie dwa gęba mi się sama śmiała czytając wypowiedzi Julii z XXI wieku przemawiającej do Buriańczyków. Z jednej strony próbowała się dostosować do języka autochtonów, a z drugiej wymykały jej się różne współczesne nam słowa – lodówka, cesarskie cięcie, potoczne powiedzonka – stare grzyby, [czuję się] jak potłuczony baleron, a nawet wulagryzm chorobowy ;) Większość słów miło się słuchało Buriańczykom, choć były to dla nich dziwne rzeczy i większość z nich nie rozumieli. A nawet gdyby któryś z czytelników też nie zrozumiał któregoś ze staropolskich wyrazów, to wywnioskuje z kontekstu ich znaczenie. Ja miałam prawdziwą intelektualną ucztę pod względem językowym. Co gorsza (!) pobiegłam do biblioteki z kartką i długopisem, aby sprawdzić kilka słów, których nie słyszałam, a których znaczenie wywnioskowałam z kontekstu lub znałam je w innej formie. Tylko ktoś wypożyczył 4-tomy słownik staropolszczyzny i mój głód wiedzy nie został zaspokojony. A i tajemnice skrywane przez mieszkańców Buri oraz kolejne wpadki Julii trzymały mnie w napięciu i oczekiwaniu na dalsze rozwiązania akcji.

21-letnia Julia to jeszcze typowa nastolatka. Miałam wrażenie, że powinna być 2-3 lata młodsza niż wymyśliła to autorka. Z jednej strony Julia ma dobre serce, pomaga innym, jest bardzo żywiołowa i pomysłowa, ale z drugiej bywa rozkojarzona, nieodpowiedzialna, chaotyczna. Działa pod wpływem impulsów, jedno słowo nieuważnie wypowiedziane sprowadza na nią kłopoty. Szybciej mówi niż myśli przez co komplikuje sobie życie. Dziewczyna ciągle pakuje się w przedziwne sytuacje – czasami groźne, czasami śmieszne. Na szczęście jest rezolutna i pomysłowa, co ratuje ją z licznych opresji. Twierdzi, że śmierć ją sobie upodobała i nie odstępuje ani na chwilę. Dziewczyna wykorzystuje magiczne przedmioty z XXI wieku typu latarka, komórka, jo-jo oraz wiedzę zdobytą z…serialu Chirurdzy, filmów hollywoodzkich, ale także ze szkoły. To dzięki niej udaje się przeprowadzić cesarskie cięcie, które widziała w serialu. Julia często porównuje świat Buri ze swoim, dziwi się wielu rzeczom i przestarzałym prawom, zasadom. Czytelnik ma wrażenie, że siedzi w głowie bohaterki i słyszy jej myśli, słyszy pracę szarych komórek. W przypadku znalezienia się w innym świecie, osobliwym, dziwacznym narracja pierwszoosobowa ma rację bytu, przyznaję to z ręką na sercu.

Ale oprócz językowej gimnastyki autorka kreuje świat… prawdziwych mężczyzn! Silnych i sprawnych fizycznie, honorowych, kulturalnych, gotowych poświęcić swe życie za ojczyznę, dotrzymujących obietnic, opiekujących się swą rodziną, zwłaszcza swymi kobietami. To też spojrzenie na nieco "fantastyczne średniowiecze", w którym walczy się ze skrzydlakami, boi się wieszczb i w którym nie brakuje czarnego charakteru i przesądów.

I jeszcze coś – mądrość życiowa zakamuflowana w słowach bohaterów. Na różne tematy. Czy to o pamiętaniu o starszych członkach rodziny i okazywaniu im szacunku, czy odpowiedzialności za dane słowo. Dawniej przyrzeczenie było rzeczą świętą, tak samo honor czy skromność, wierność tradycjom przodków, ich prawom. Choć czasem obowiązek stał w sprzeczności z rozumem. Tak samo jak miłość, która nie słucha rozumu i do której nikogo nie można zmusić. Poza tym miłość i troska nie są tylko cechami ludzkimi, wystarczy spojrzeć na zwierzęta. Herman, miłośnik wszelkich zwierząt pięknie o tym prawi, przypominał mi Dicka z Tajemniczego ogrodu. A przy tym ukazuje zbytnie mniemanie ludzi o sobie, wyższość nad innymi stworzeniami. Im bardziej poznaję ludzi, tym bardziej kocham zwierzęta – znacie to? I wątek dzieci… ciekawe spostrzeżenia ma Julia, porównując współczesną dziatwę z tą sprzed kilkunastu wieków. Mam wrażenie, ze w kilku kwestiach wypadałoby się ludziom cofnąć w czasie…

Mnie Magia zaklęta w kamieniu wciągnęła, zauroczyła i pochłonęła. Zaczarowała! Czytałam w autobusie, busiku, czerwoniakach, przy śniadaniu, w łóżku i na łóżku! Dobrze, że zakończenie jest otwarte i będzie kontynuacja przygód Julii, Weylina i innych bohaterów. Ja się już nie mogę doczekać! Z utęsknieniem czekam na staropolską ucztę językową i tajemnice Buri.

Aha…to był mój pierwszy przeczytany ebook na moim nowiuśkim czytniku, z którym ciągle się zapoznaję i oswajam. Na początku jakoś dziwnie mi się czytało, nie musiałam przerzucać kartek tylko naciskać przycisk. Zbawienne okazało się powiększanie czcionki, zwłaszcza gdy się jedzie busikiem i zapada zmrok. Książka elektroniczna wspaniale sprawdza się w drodze niezależnie od środka transportu.

Książka przeczytana w ramach wyzwań: