Przerwane tony - fragment

Dziś fragment powieści Przerwane tony Gai Kołodziej, którą objęłam patronatem medialnym.

Kroki w korytarzu sprawiają, że odruchowo spo­glądam w tamtą stronę.

– Lili. – Witek podchodzi do nas. – Czekają na ciebie.

– Na mnie? – Spoglądam na niego, zdezoriento­wana. – Dlaczego?

W milczeniu obejmuje mnie ramieniem i odciąga od mamy.

– A co z nią? – dopytuję spanikowana. – Nie opuszczę jej!

– Musisz jechać.

– Nie ma mowy! – Wyrywam się z uścisku i wra­cam do mamy.

Wielokrotnie dumałam, co by się stało, gdybym choć raz opuściła dom na dłużej. Podejrzewałam, że rozłąka może wywołać u niej epizod depresyjny, ale nie spodziewałam się takiej reakcji. Przeraża mnie.

– To nie podlega dyskusji. – Witek ujmuje mnie za łokieć.

– Muszę zadzwonić po pomoc! – Drżenie w moim głosie przeradza się w panikę.

– Już to zrobiłem. – Ciągnie mnie ku schodom. – Idź.

Wyrywam rękę z uścisku i obracam ku niemu.

– Bez mamy nigdzie nie jadę! – oświadczam ostro i aż podskakuję, słysząc:– W tej chwili!

Witek nigdy dotąd nie podniósł na mnie głosu. Potrafił spojrzeniem wyrazić niezadowolenie, czym szybko ustawiał mnie do pionu. Jego krzyk uświada­mia mi, jak poważna jest sytuacja, i choć w dalszym ciągu nie rozumiem, skąd ten pośpiech, jestem go­towa bez protestu wypełnić polecenie. Po raz ostat­ni patrzę na mamę, która w świetle wpadającym do pokoju przez okno przypomina owoc mniszka po­spolitego. Półprzezroczysta, otoczona puchem kie­lichowym – jedno chuchnięcie i rozpadnie się na kawałki.

– Zajmę się nią – dodaje ochroniarz łagodniej­szym tonem.

Spoglądam na niego w napięciu.

– Obiecujesz?

Przez moment patrzymy sobie prosto w oczy.

– Masz moje słowo.

Raptem na korytarzu pojawia się Patryk. Przez ramię przerzucony ma mój turkusowy plecak z przytroczoną do niego matą do jogi. Przywołuje mnie gestem, napięcie żłobiące mu twarz dodatko­wo mnie pospiesza. Zbiegam za nim po schodach.

Mężczyźni w garniturach stoją przy głównym wej­ściu. Nie marnują ani chwili – natychmiast otwierają drzwi i wychodzą na zewnątrz, gdzie czekają na nas dwa identyczne samochody. Patryk dosłownie wpy­cha mnie na tylne siedzenie jednego z nich.

* * * * *

– Czemu zawdzięczam ten przywilej? – pytam, opanowawszy wreszcie ucisk w krtani.

Mój głos brzmi sztywno i oficjalnie; ojciec uśmie­cha się do mnie, jakby bawiło go, że od razu przecho­dzę do sedna.

– Nastąpiły pewne wydarzenia, które wymagają natychmiastowego wzmocnienia kontroli nad twoim bezpieczeństwem.

Wypowiadając te słowa, nawet nie mruga. Ja rów­nież, choć taka odpowiedź jest daleka od satysfakcjo­nującej. Jego ton jest chłodny, rzeczowy, pozbawio­ny sentymentu. Niewątpliwie sytuacja jest poważna, skoro postanowił wyrwać mnie z korzeniami i prze­sadzić kilkaset kilometrów dalej. Jeszcze przed chwi­lą miałam nikłą nadzieję, że sprowadził mnie tutaj, bo choć trochę za mną tęsknił. Nadzieja ta szybko zga­sła, zastąpiona rozczarowaniem, bo w jego spojrzeniu ani w słowach nie ma miejsca na tęsknotę. Wpatruje się we mnie cierpliwie, szacująco, przez co czuję się bardziej jak nowo zatrudniony pracownik niż córka.

Unoszę brwi w oczekiwaniu na bardziej konkretne wytłumaczenie. Jest to taktyka, której nauczyłam się wiele lat temu od Witka. Działa skutecznie, bo ojciec spogląda na Henryka, a następnie ponownie na mnie.

– Mamy pewne podejrzenia – ostrożnie dobiera słowa.

– Nic nie jest jeszcze potwierdzone – dodaje po­spiesznie Henryk, przebierając w powietrzu pulchny­mi palcami.

Wyraźnie nie mają zamiaru kontynuować, więc motywuję ich słowami:

– Chyba należą mi się wyjaśnienia.

Mężczyźni wymieniają spojrzenia.

– Sprawa dotyczy Edmunda – oświadcza Henryk, a na dźwięk tego imienia na twarzy ojca wykwita na­pięcie. – Wszystko się zaraz wyjaśni.

Macha niefrasobliwie dłonią, jakby odpędzał cie­kawską muchę. Jakby odpędzał mnie.

– Wciąż nie rozumiem, dlaczego tu jestem.

Ojciec wzdycha i wreszcie wyjawia:

– Cztery godziny temu Edmund wymknął się ochronie.

Wpatruję się w niego w milczeniu, bo nie ro­zumiem, co szaleństwa mojego brata mogą mieć wspólnego ze mną.

– Możliwe, że został porwany.

Czy jesteście zaintrygowani?