Bajka o Lupusie

Autor: Jens Henrik Jensen

Tytuł: Lupus

Tłumaczenie: Edyta Stępkowska

Wydawnictwo: Editio

Cykl: Oxen

Tom: 4

Liczba stron: 526
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Data wydania: 2020

ISBN: 978-83-283-5812-6

 

Jak miło się rozczarowałam, gdy okazało się, że trylogia Oxen Jensa Henrika Jensena powiększyła się o tom czwarty Lupus.

Mówię wam, nadciągają złe czasy. (s. 85)

Nieistniejąca organizacja Danehof sterująca życiem politycznym w Danii powraca echem. Były szef Policyjnej Służby Wywiadowczej Axel Mossman wyciąga weterana Nielsa Oxena z jego mieszkania i monotonii życia przerywanej rzadkimi wizytami syna. Proponuje mu wyjazd na Jutlandię. Zadaniem komandosa jest poszukać zaginionego Poula Hansena, emerytowanego szefa departamentu. Wspomina mu także o organizacji Lupus. Początkowo Oxen nie przyjmuje zadania, ale działa na własną rękę. Wkrótce z ich radarów znika Margrethe Franck. Wraca jej dawna sprawa, kiedy zabiła bandytę i straciła nogę. Pozornie proste zadanie komplikuje się coraz bardziej i prowadzi byłego komandosa do odkrycia prawdy o przeszłości przyjaciółki, groźnej i tajemniczej prawdy. Tymczasem po wyjściu z więzienia zostaje napadnięty bezwzględny Libańczyk Idris Nassar i zamieniony w kadłubek. Akcja cofa się do XII 1963 roku, kiedy to zostaje uprowadzona rowerzystka, śliczna Agnethe.

Czy Lupus istnieje? (s. 90)

Dania słynie z baśniopisarza Hansa Christiana Andersena, lecz Lupus to właśnie taka bajka na opak, gdyż nie ma w niej nic bajkowego. Nic oprócz lasu i wilków – lupus canis. Autor wprowadził do powieści prawdziwą historię o powrocie wilka do Danii. Oprócz prawdziwych wilków są i te w ludzkiej skórze – Lupus, tajna organizacja służąca pomocą, wymierzająca sprawiedliwość poza systemem, gdy Temida coś przeoczyła. Oxen w amoku wilczej gorączki tropi wilki w naturze i wśród ludzi. Kto zastawia sidła na wilki? Na kogo one polują? Gonitwa za cieniem wilka trwa…

Wszystko brzmiało tak cholernie znajomo. (s. 21)

Ponownie spotkałam się z Nielsem Oxenem, Margrethe Frnack i Axelem Mossmanem. Niezapomniane trio! Mossman to połączenie determinacji i inteligencji. Jego wybitny potencjał szarych komórek, sposób bycia, zamiłowanie do patosu, anglofilskie inklinacje i podwójna gra czynią z niego intrygującą osobowość. Jego jednoosobowym oddziałem specjalnym jest Oxen, który cały czas boryka się z traumą i koszmarami. Nie wychodzi mu nawiązywanie relacji z nastoletnim synem. Za każdym razem podziwiam jego niezwykłą inteligencję i intuicję, wirówkę myśli, rozpracowywania wszystkiego po swojemu, walkę i zanurzanie się w sobie, w łowcy. Ci dwaj, choć są świetni w zbieraniu informacji, to jednak bywają nieudolni i nieuważni. Mają swe role do odegrania w historii uratowania przyjaciółki. Margrethe rzadko występuje, za to głównie w sytuacjach zagrożenia. Nie mniej czuć jej determinację, gotowość bojową, irytację i miłość do… aut i zegarka.

Każda z tych postaci jest prawdziwa z krwi i kości. Wabi swoją osobowością, czasem irytuje, ale jest godna podziwu jako człowiek i fachowiec w swej dziedzinie. Na uwagę zasługują pozostałe kreacje bohaterów, także czarne charaktery. Poruszyła mnie historia Tobiasa i Agnethe. Trudno jest odróżnić przyjaciela od wroga i wskazać prawdziwego diabła.

Taka bajka na opak. (s. 98)

Lubię styl autora, obrazowo prowadzoną narrację, akcję zaskakującą w swych zwrotach, wielowątkowość zawiłej fabuły, która wymaga ode mnie uważności i prywatnego śledztwa. Prowadzone równolegle wątki czasem się krzyżują, innym razem rozmijają, ale wszystkie biegną do nieoczekiwanego zakończenia. A w tym wszystkim dwie rodziny wilków. Autor wyjaśnia wszelkie niewiadome, zamyka wszystkie wątki i pozostawia czytelnika usatysfakcjonowanego, spełnionego czytelniczo. Mimo dużej objętości, książkę dość szybko przeczytałam – krótkie rozdziały, wciągająca fabuła policyjno-wywiadowczo-przyrodnicza, charyzmatyczni bohaterowie i lasy. Niezmiernie jestem pod wrażeniem wyobraźni Jensa Henrika Jensena mocno osadzonej w duńskiej rzeczywistości, jego umiejętności plecenia rozbudowanych i intrygujących wątków oraz budowania nietuzinkowych postaci.

Bo moja historia to opowieść o cieniu. (s. 81)

Czy na pewno o cieniu? Nie wiem, czy organizacje pokroju Danehof czy Lupus nie istnieją w jakimś kraju naprawdę. Lupus, jak i cały cykl Oxen pozwalają snuć domysły, że tak może być. Poznajcie arkana działania tajnej organizacji, ludzi u szczytu władzy oraz ludzkie i wilcze dramaty. Przekonajcie się, jak ważne jest w Danii społeczne poczucie bezpieczeństwa i ile imion ma sprawiedliwość.

Za egzemplarz książki dziękuję wydawnictwu:

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Pod hasłem