Zaznać szczęścia

Autor: Aneta Rzepka

Tytuł: Miseczka szczęścia

Wydawnictwo: Replika

Liczba stron: 488
Oprawa: miękka
Data wydania: 2013

ISBN: 978-83-7674-229-8

Filiżanki najlepiej zapełniać kawą, serca – miłością… W deszczu, we mgle, w słońcu, na autobusowych przystankach i zakorkowanych ulicach czworo bohaterów próbuje zagłuszyć jednostajność dni pracą. Patrycja, która spędza dnie w archiwum filmowym, marzy o prawdziwej miłości. Jest jednak święcie przekonana, że ta sfera nie jest dla niej dostępna… aż nadchodzi dzień, w którym spotyka nieufnie nastawionego do kobiet Radka. Renata, matka bliźniaczek, podejmuje decyzje o rozwodzie. Szukając zatrudnienia, napotyka na swej drodze Piotra, szefa firmy, dla którego praca jest ucieczką od bolesnych wspomnień. Gdy życie daje w kość, trzeba iść dalej... Ale nigdy nie wiadomo, co czeka za zakrętem.

Książka Anety Rzepki Miseczka szczęścia już z daleka wołała mnie swoją okładką. Kobieta w długiej, niebieskiej sukni po prostu mnie zaczarowała. A potem przyszła pora na tytuł. Każdy wie, co to jest miseczka, każdy wie, czym dla niego jest szczęście. Jednak te dwa wyrazy koło siebie tworzą niezwykłe wyrażenie.

Patrycja Sarnecka pochodzi z patologicznej rodziny. Matka pijaczka zatruwa jej życie, mimo iż ta młoda kobieta wyprowadziła się z domu, by uwolnić się od problemu alkoholowego i wieść normalne życie. Owo normalne życie to nudna praca w archiwum filmowym za małe pieniądze, za to w  bardzo skrajnych godzinach (pierwsza zmiana od 6.00), a potem powrót do małego mieszkanka w bloku i skromne posiłki. Patrycja jest samotna i sama, nie ma żadnego chłopaka, ale marzy o nim i wie, ze gdzieś kiedyś… Może to naiwne, ale wierzyła w przeznaczenie. Często powtarzała, że na każdego czeka nie tylko wiadro porażek, lecz również miseczka szczęścia, na jednych mniejsza, na innych większa[1].

Przed świętami wybiera się do galerii handlowej. W pewnym momencie przegląda się w lustrze na korytarzu, wdzięczy się, maluje usta, gdy nagle wyłania się przystojny mężczyzna, który zarzuca jej rozpraszaniem go w pracy. Patrycja nie wiedziała, że owe lustro to lustro weneckie, a za nim jest biuro. Przypadkowa znajomość kończy się umówieniem na randkę, jednak splot różnych okoliczności sprawia, ze z miseczki Patrycji i Radka Glińskiego ubywa szczęścia. Jednak los nie jest aż tak okrutny, stwarza tym młodym ludziom szansę na ponowne spotkanie się, gdy w archiwum pada główny serwer, a informatyków brak. Wówczas z pomocą przychodzi lokalna gazeta z ogłoszeniami i z odsieczą przybywa Radek. Mężczyzna nie ma lekko, bo Patrycja jest po prostu zawiedziona i rozczarowana niedoszłym pierwszym razem. Ale i losowi trzeba dopomóc.

Związek tych dwojga stopniowo się rozwija, ale jest również wystawiony na ciężką próbę, a nawet próby. Kto raz się sparzy, ten na zimne dmucha. Trzeba dużo zaufania, wiary w drugiego człowieka i ogromnych pokładów miłości, aby otworzyć się na partnera, tym bardziej gdy ma się nieciekawą rodzinę i przeszłość, która wciąż dopada bohaterkę w teraźniejszości. Patrycja szuka pomocy na forum Trudne tematy. To tam stopniowo się zwierza obcym ludziom z problemu matki, a potem stopniowo dzieli się wrażeniami o swojej pierwszej miłości.

Na tym forum czytelnik ma okazję poznać różnych ludzi niezależnie od wieku i statusu majątkowego i ich problemy, sposoby radzenia sobie z nimi. I jak pokazuje autorka, nie zawsze trzeba być anonimowym w sieci, można się spotkać, a może nuż widelec łyżka… A może miseczka?

Oprócz Radka i Patrycji jest jeszcze Renata, siostra bohatera, która z córeczkami bliźniaczkami odeszła od męża terrorysty i rogacza. Kobiecie nie jest łatwo odnaleźć się w nowej warszawskiej rzeczywistości, ale powoli stopniowo staje na nogi. Twarda z niej baba, mimo że kilka lat z mężem, który ją niszczył psychicznie, spowodowało brak wiary w siebie i własne możliwości. Jej nowy szef, architekt Piotr, na początku się miota, bo nie zdaje sobie sprawy, co się z nim dzieje. A winna jest temu kiełkująca miłość do Renaty. Jednak Piotr ma wstydliwy problem i również jest forumowiczem Trudnych tematów. I on w pewnym momencie dowiaduje się, że w życiu na każdego czeka nie tylko wiadro porażek, ale też miseczka szczęścia. Trzeba ją tylko odnaleźć[2].

Bardzo spodobała mi się ta jakże prosta w swej treści, ale też jakże wymowna książka Anety Rzepki Miseczka szczęścia. Jej niezaprzeczalnym atutem jest owa iskierka nadziei, która tli się w każdym człowieku, która napełnia miseczkę każdego człowieka jego własnym szczęściem. Nawet gdy po drodze człowieka spotykają liczne nieszczęścia. Powieść czyta się jednym tchem, bo i losy bohaterów pasjonują, a ich zmienne uczucia wywołują w czytelniku różne emocje – od współczucia do złości, od samotności do miłości, od nieufności do lojalności. Lekkie pióro i komunikatywny język to wielki plus. Bohaterowie i przedstawione sytuacje są bardzo realistycznie ukazane, czuje się ich emocje, towarzyszy się im w życiu codziennym, w radościach i smutkach.  Akcja toczy się sama, czasem jest bardzo szczegółowo opisana, a innym razem są przeskoki czasowe.

Mnie bardzo zaciekawił wątek forum Trudne tematy. W 2014 roku pisanie na jakimkolwiek forum jest normą, jednak pisanie o swoich bardzo prywatnych i trudnych sprawach jest trudne i dla piszącego, i dla czytających. Jednak grupa wsparcia wiele może, bardzo pomaga, choćby kilkoma optymistycznymi słowami. Wpisy na forum dobrze się czytało też z tego względu, iż były odpowiednio wyróżnione w tekście.

To teraz każdy napełnia swoją miseczkę szczęścia!

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

POLACY NIE GĘSI, CZYLI CZYTAJMY POLSKĄ LITERATURĘ

WYZWANIE BIBLIOTECZNE

GRUNT TO OKŁADKA

---

[1] A. Rzepka, Miseczka szczęścia, Poznań 2013, s. 30-31.

[2] Ibidem, s. 288.