Ta ostatnia

Autor: Teresa Monika Rudzka

Tytuł: Ona przyszła ostatnia

Wydawnictwo: Lucky

Liczba stron: 272
Oprawa: miękka
Data wydania: 2018

ISBN: 978-83-65351-68-5 

Czasami przyjście ostatnim jest niewskazane, a czasami nawet bardzo. Jak to było z ostatnią panią, która weszła do pokoju hotelowego, dowiecie się z książki Małgorzaty Teresy Rudzkiej Ona przyszła ostatnia.

Nie widziałeś w pobliżu nikogo? (s. 64)

Hotel „Przepióreczka” w Nałęczowie gości przedstawicieli świata literackiego. To tu z inicjatywy kilkunastu wydawców i autorów, z przeważającą ilością kobiet, odbywa się panel literacki. W sumie wszyscy uczestnicy tego spotkania żywią wobec jednego wydawcy co najmniej urazę. Właściciel wydawnictwa Piękne Słowa, Józef Mulawa, nie szanował ludzi, którzy pracowali na jego sukces – w terminie nie płacił ani nie wypłacał tantiem, manipulował, zwodził, okłamywał oraz uwodził. Nic dziwnego, że tuż przed rozpoczęciem panelu wszyscy mieli do Mulawy interes i koniecznie chcieli go omówić w cztery oczy. Czyli nocą.

Ktoś sprzątnął gościa, tylko kto? (s. 54)

Któraś z tych osób pomogła Ziutkowi opuścić świat wydawniczy już na zawsze. Pytanie która? Tak naprawdę wszyscy są podejrzani bez wyjątku, lecz te wyjątki trzeba stopniowo eliminować drogą dedukcji i wskazać zabójcę. Morderca cały czas jest w hotelu, więc o tyle zadanie jest ułatwione. Należy go tylko wytypować, wskazać, ujawnić. Sęk w tym, iż w środowisku pisarzy, redaktorów, recenzentów i wydawców dominuje płeć piękna, a to z kolei powoduje, że ta grupa zawodowa jest podzielona, skłócona, zazdrosna nie tylko o sukcesy oraz rozplotkowana, zwłaszcza w mediach społecznościowych.

Zaraz, kto tu prowadzi śledztwo? (s. 65)

Na miejscu zbrodni pojawia się jedna ze znanych pisarek Remedios Pereira-Wilk, która jest jednocześnie doktorem nauk medycznych i specjalistą neurologiem (łatwo odgadnąć, kto został pierwowzorem dla tej postaci). To ona nieoficjalnie dołącza do grupy śledczych młodszego aspiranta policyjnego Konrada Kowalskiego i sierżanta Adama Krawczyka. Policjantem nie jest, lecz zna środowisko i potrafi logicznie myśleć. Remedios została panną Marple i przesłuchuje koleżanki po piórze. Pomaga rozwikłać zagadkę, kto jako ostatni pojawił się w pokoju Mulawy.

Ktoś czegoś nie wie, ktoś inny mija się z prawdą. Zresztą każda osoba, z którą się do tej pory zetknęła, kłamała lub przemilczała fakty, co zdaniem Remedios było równoznaczne z oszustwem. (s. 82)

W tym śledztwie nic nie jest takie, jakie się wydaje. Coś mocno śmierdzi. Świadkowie kluczą, zatajają prawdę, nie mówią wszystkiego, coś im się wydaje albo też przeczytali na Facebooku, bo ten aż huczy od plotek! Sama Remedios ulega momentami presji i zaczyna się kierować emocjami, lecz z drugiej strony jej dobra znajomość koleżanek oraz podejście psychologiczne przydają się policjantom w pracy. Bo fakty są tu najważniejsze. Ułatwieniem lub utrudnieniem dla śledczych jest przedstawienie życiorysów kilku wybranych kobiet, wśród których jest obecna kochanka denata. Czytelnik też może się wykazać w tym śledztwie, ale jako cichy doradca, a raczej niemy. W dodatku w pokoju denata ruch był jak na dworcu kolejowym – ciągle ktoś wchodził, a ktoś wychodził…

Jaki kraj, taki rynek wydawniczy. (s. 75)

W tej powieści rynek wydawniczy w Polsce jawi się jako rozkapryszona, humorzasta, nieprzewidywalna baba, która rozsiewa plotki, intryguje, mąci, kręci, a nawet bierze ludzi za łby. Rozmiar zazdrości zawodowej i zawiści poraża, poziom obrażenia rośnie proporcjonalnie do braku lajków pod wpisami autorek na FB. „Przepióreczką” trzęsie od różnych wieści, skandalów i tygla emocji. A FB huczy, bo uczestnicy panelu siedzą i robą zdjęcia, by po chwili opublikować je z odpowiednim komentarzem. Niemały udział miał w tym planktom wydawniczy, choć sporo czytelników gustowało w ich książkach. I tu przy okazji autorka porusza problem targetu i oczekiwań czytelniczych, a co za tym idzie wygenerowaniu zysku przez wydawnictwo. Zapotrzebowanie jest na różnych pisarzy i na zróżnicowaną tematykę oraz styl.

Dobry skandal to najlepsza reklama. Nieważne, co mówią. Byle nazwiska nie pomylili. (s. 57)

Zupełnie inne spojrzenie na morderstwo mają niektóre uczestniczki panelu. Dla nich liczy się tylko reklama –  na bilbordach, FB, ta szeptana, czy okupiona cudzą śmiercią. Miał się liczyć efekt. Tylko wpierw osy rajcowały w gnieździe na całego, intrygowały, knuły, kuły, bodły siebie nawzajem. Szły do konkurencji lub to ona je podkupowała.

Coś tu było nie tak, ale na razie nie umiała tego sprecyzować. (s. 180)

Na razie, lecz jak się łatwo domyślić ta ostatnia została wskazana. Dedukcja i uważne słuchanie przydały się. Czytelnik prowadził własne dochodzenie na podstawie przesłuchań świadków, zbiera dane, analizuje je, a miał na to niecała dobę. Czyli dokładnie tyle, ile zajęło przeczytanie tego niepozornego kryminału. Rozwiązuje zagadkę śmierci wydawcy (a może i nie), a przy tym dobrze się bawi, produktywnie spędza czas. Powieść dobrze się czyta i szybko, jednak z małym wyjątkiem – strony bez akapitów, a jest ich trochę, bardzo męczą oko, mimo że są one niewielkie objętościowo. Dobrze, że na początku zamieszczono listę najważniejszych bohaterów, gdyż niektóre ich imiona i nazwiska mogą sprawiać trudności z zapamiętaniem.

Ona przyszła ostatnia to kryminał Teresy Moniki Rudzkiej wzorowany na kryminałach Agathy Christie, osadzony w polskich realiach środowiska literackiego, w murach nałęczowskiego hotelu, z pomocą plotkarskiego Fb, z dużą dawką emocji zaserwowaną przez kobiety, lecz nie tylko dla kobiet. I przyjdzie taka ostatnia i farby nie puści. Każe czytać. Czytajcie!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu:

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Czytamy nowości, Zatytułuj się 2