Dom drwala diabelcem zwany

Autor: Katarzyna Puzyńska

Tytuł: Czarne narcyzy

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Seria: Lipowo

Tom: 8

Liczba stron: 637
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Data wydania: 2017

ISBN: 978-83-8097-164-6 

Tak. Czasem po prostu tak się układa. (s. 577)

Ułożyło się i tak, że najnowsza powieść Katarzyny Puzyńskiej Czarne narcyzy, ósmy tom serii Lipowo trafił też do mnie. Cóż, dwa dni i po książce! A co tam się działo…!

22 lipca 2016 roku w Brodnicy wkrótce rozpoczną się obchody Wojewódzkiego Święta Policji. Impreza gromadzi wszystkich oprócz Daniela Podgórskiego. To on po ostatnim śledztwie w sprawie domu czwartego stracił blachę i szmatę, przestał być policjantem i popadł w alkoholizm i marazm. W jego środowisku byli ludzie, którym bardzo zależało, aby Daniel zapomniał o zamkniętej już sprawie trójki bezdomnych z marca. Ale ta sprawa nie dawała mu spokoju ze względu na wahadełka znalezione przy ofiarach. Tajemnicza dziennikarka podpowiada mu, że są nagrania i żeby odpowiedzi szukał w opuszczonym domu ukrytym w lesie na pograniczu województw.

My miejscowi nie lubimy tego domu. (s. 102)

Miejscowi z leśniczym na czele czują respekt do tego opuszczonego domu z racji jego trudnej historii. Dom powszechnie nazywany jest Diabelec i jest przeklęty. Wiąże się z nim legenda o żonie drwala opętanej przez diabła.

Spoko. Ale! Nie ma co na diabła zwalać. Ludzie wystarczająco dobrze sobie radzą sami z takimi ciemnymi sprawkami. (s. 184)

Leśniczy w trosce o bezpieczeństwo dba o ten dom dla drwala, by diabeł nie powrócił. Spełnia dane dawno przyrzeczenie. Tajemnicza dziennikarka znika bez śladu, zaś Podgórski z Kopp czują w Diabelcu zapach śmierci. Po chwili odnajdują ciało kobiety.

Czy ty jesteś Weronika Nowakowska, profilerka kryminalna z Brodnicy? (s. 21)

Tymczasem na komunikator przyszła taka wiadomość do Weronika. Ta wraz z Wierą udaje się na spotkanie z Valentine Blue. Niestety, do spotkania nie dochodzi i to ponoć z winy psycholożki. W kolejnej wiadomości pojawia się dziwne słowo: pendolo. Wkrótce w przychodni Weronika podsłuchuje czyjąś rozmowę. Po chwili zaczyna śledzić auto Zefiryna. Z Kolei Emilia Strzałkowska i Marek Zaręba po uroczystościach musieli wrócić do pracy z rozkazu ich komendanta, upierdliwego Pawła Kamińskiego. Przesłuchują ludzi na okoliczność śmierci Cypriana Szymańskiego, który zginął kilka godzin po tym, jak wyszedł z więzienia.

Trochę się nam narobiło bałaganu. (s. 428)

Trochę – to mało powiedziane. Poznawanie okoliczności śmierci kobiety znalezionej w Diablecu komplikuje się. Przybywa nowych ofiar, więc doktorek ostatniego kontaktu ma co robić. Policja ma pełne ręce roboty, a nad całością dochodzenia czuwa naczelnik wydziału kryminalnego z Brodnicy Jacek Sienkiewicz, a nie podinspektor Wiktor Cybulski. Prokurator Leon Gawroński jest na miejscu każdej zbrodni i uczestniczy w przesłuchaniach. Obecny jest Daniel Podgórski, choć nie do końca wiadomo, jako kto jest traktowany – świadek, policjant, podejrzany. Nie może zabraknąć emerytowanej podkomisarz Klementyny Kopp. Tu i tam pojawia się także Weronika Nowakowska. Materializuje się też dawna miłość Klementyny w postaci syna Teresy – Dawida, który ma swoje za uszami i tatusia na stołku.

Potem sprawy potoczyły się zgoła niespodziewanie. (s. 427)

Nieprzewidywalność w kryminałach Puzyńskiej to jeden z atutów. Kiedy czytelnikowi wydaje się, że jest na właściwym tropie, autorka pokazuje mu inne wyjście, a często po prostu zaskakuje obrotem spraw. Największy niedosyt jest na końcu rozdziałów, kiedy to czytelnik zostaje zawieszony w próżni. Ludzkie losy często są poplątane, psychika ludzka również chadza krętymi ścieżkami i ich przedstawienie świetnie wychodzi autorce. Dialogi z przesłuchań to mały majstersztyk według mnie, gdyż autorka jako psycholożka wie, jak podejść człowieka, jak sformułować pytania, jak poprowadzić przesłuchanie w celu zdobycia informacji

Akcja ma szalone tempo, śledztwo tym bardziej. Dwa dni wydają się nierealne na rozwiązanie tylu spraw. Momentami zastanawiałam się, kiedy osoby biorące udział w śledztwach jedzą czy odpoczywają. Dwie doby to istny kołowrotek zdarzeń i brak czasu na zwyczajne ludzkie potrzeby.

Mąż troszkę wypił. (s. 127)

W powieści poruszony ponownie został problem alkoholizmu na przykładzie Kalinowskiego i Podgórskiego. Codzienna egzystencja pijaka Antoniego Kalinowskiego niech da do myślenia. Jak szybko może człowiek popaść w alkoholizm to przykład Daniela Podgórskiego. Tak naprawdę każda zła wiadomość, złe zdarzenie w życiu mogą być przyczyną sięgnięcia po alkohol. Ale! Żeby wyjść z nałogu, trzeba mieć powód! Spoko! Ale! Sam powód nie wystarczy, trzeba tego chcieć. Daniel miał wiele sytuacji, które dawały mu do zrozumienia, żeby przestał pić…

Społeczność Lipowa i okolic, także tych dalszych to wiernie oddany obraz polskiej rzeczywistości, w której nie brak zmartwień i smutków, złamanych serc również, ale i chwil radości. To także obraz policji. Tym razem jestem bardzo usatysfakcjonowana, ponieważ w powieści jest dużo przykładów ze slangu, z gwary grupy zawodowej policjantów. Ach ta kijanka!

Nie ma się czym martwić. (s. 232)

Czarne narcyzy to kryminał i obyczajówka w jednym z wątkiem psychologicznym na okrasę. Wielowątkowość, mnogość miejsc zdarzeń i samych zdarzeń, duża liczba bohaterów. I na koniec z kolorowych nitek powstało barwne wdzianko. Wszystko się ze sobą zazębia i splata, a pomysłowość autorki chyba nie ma granic. Kłamstwa, niedopowiedzenia, sprzeczne informacje, nie zawsze prawdziwe zeznania. Ale! Na wścibskie plotkary ze wsi zawsze można liczyć. Spoko! A do tego wahadełka, legendy, klątwy, Pendolo i Dąb Rzeczypospolitej.

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Czytamy nowości, Pod hasłem, Wyzwanie biblioteczne, Wyzwanie czytelnicze 2017, Zatytułuj się