Instrukcja obsługi życia

Autor: Max Ehrmann

Tytuł: Dezyderata: życie – instrukcja obsługi

Tłumaczenie: Andrzej Jakubowicz

Wydawnictwo: Media Rodzina

Liczba stron: 56
Oprawa: miękka ze skrzydełkami + CD
Data wydania: 2011

ISBN: 978-83-7278-107-9

Któż z nas nie zastanawiał się choć raz nad sensem życia? Nie szukał odpowiedzi na pytanie: jak żyć? Może i ją znalazł, gdy w jego ręce wpadł tekst Desideraty. W moje ręce po raz pierwszy trafił on ponad 20 lat temu w postaci kartki wyjętej z koperty.

A kilka dni temu w me ręce trafiła wersja książkowa Dezyderata: życie – instrukcja obsługi, której autorem jest Amerykanin Max Ehrmann, poeta, dramaturg i filozof.

Dezyderata to poemat, jeden z najpopularniejszych na świecie, a ma już 90 lat! Przez wiele lat jej tekst krążył jako anonim. I już na początku Dezyderata zrobiła oszałamiającą karierę. 

W czasie drugiej wojny światowej Ehrmann otrzymał list od psychiatry wojskowego Merrilla Moore’a, w którym ten pisał tak:

Pana poemat powinno się sproszkować i sprzedawać jako magiczny lek na dusze doktora Ehrmanna (s. 54).

Coś w ty jest, skoro u podstaw powstania Dezyderaty leżała wewnętrzna potrzeba i pomoc innym, którzy potrzebowali pocieszenia i wsparcia jak autor.

Gdyż zawiera cnoty, których ja sam najbardziej potrzebowałem.

Kilkanaście zdań. Kilkanaście prawd, często tych najbardziej oczywiście oczywistych, o których ludzie zapominają w zabieganych czasach. To one ich zatrzymują choć na chwilę, zmuszają wręcz do zatrzymania się i uważnego przeczytania tekstu. 

Każde zdanie może stać się mantrą, szczególnie gdy ma się jakieś problemy, jest się w trudnej życiowej sytuacji. 

Dezyderata to uniwersalne przesłanie wiary, nadziei i miłości z gotowym wzorcem dążenia do szczęścia. Nie traci aktualności i siły przekonywania mimo zmiany czasów, tempa życia.

Ważna jest strona graficzna książki i zapis. Ważna jest wielkość czcionki i jej kolor. Niektóre wyrazy są bardziej wyróżnione, a ich siłę przekazu wzmacnia odpowiedni dobór kolorystyki tła – biały, szary, czarny, pomarańczowy. 

Książkowe wydanie wzbogacają czarno-białe fotografie, które opracował Steve Barnett. Ciekawym dodatkiem jest płyta, na której jest Dezyderata w trzech wersjach. Pierwsza to wersja muzyczna w wykonaniu artystów Piwnicy pod Baranami, której mogłabym słuchać bez końca; potem jest tekst po angielsku i następny po polsku w tłumaczeniu Andrzeja Jakubowicza.

Muszę przyznać, że taka książeczkowa wersja Dezyderaty z płytą jeszcze bardziej oddziałuje na odbiorcę niż zapisana cięgiem kartka. Chciałabym mieć ją dla siebie…

Książka przeczytana w ramach wyzwań:

Wyzwanie biblioteczne